Եւ ասէ ցնա Եղիսէ. Ո՞չ սիրտ իմ գնաց յորժամ դարձաւ այրն ի կառաց անտի ընդ առաջ քո. եւ արդ առեր զարծաթն եւ զհանդերձսն՝ ի ձիթենիս եւ յայգիս եւ յարջառս եւ յոչխարս եւ ի ծառայս եւ յաղախնայս՝՝։
եւ ետու զսիրտ իմ խնդրել եւ խորհել իմաստութեամբ վասն ամենայնի որ եղեալ են ընդ արեգակամբ. զի զբաղումն չար ետ Աստուած որդւոց մարդկան զբաղել ընդ արեգակամբ՝՝։
Եւ խորհեցայ թէ սիրտ իմ ձգեսցէ իբրեւ զգինի՝՝ զմարմին իմ. եւ սիրտ իմ առաջնորդեաց իմաստութեամբ, եւ զօրանալ յուրախութեան՝՝, մինչեւ տեսից ո՛ր իցէ բարին որդւոց մարդկան զոր արասցեն ի ներքոյ արեգական ի թիւ աւուրց կենաց իւրեանց։