եւ թուղթ մի առ Ասափ, որ է պահապան դրախտին արքունի. զի տացէ ինձ փայտս ի կազմած դրանցն եւ պարսպաց քաղաքին, եւ տանն յոր ես մտից անդր։ Եւ ետ ինձ թագաւորն. վասն զի ձեռն Աստուծոյ իմոյ էր ընդ իս բարութեամբ։
Արի, հիւսիսի, եւ եկ, հարաւ, շնչեա ի պարտէզ իմ, եւ բուրեսցին խունկք իմ։ Հարսնն աղաչէ զի իջցէ փեսայն իւր.՝՝ Իջցէ եղբօրորդի իմ ի պարտէզ իւր, եւ կերիցէ զպտուղս ծառոց իւրոց՝՝։
Մտի ի պարտէզ իմ, քոյր իմ հարսն, կթեցի զմուռս իմ հանդերձ խնկովք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով, արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերայք, մերձաւորք իմ, եւ արբէք, եւ արբեցարուք, եղբօրորդիք իմ՝՝։
Եւ եղեւ իբրեւ ետես զնոսա Սեդեկիա արքայ Յուդայ, եւ ամենայն արք պատերազմօղք, փախեան եւ ելին գիշերի ի քաղաքէ անտի ընդ ճանապարհ բուրաստանին արքունի, ընդ դուռնն որ էր ի մէջ պարսպացն. եւ ելին ընդ ճանապարհ Արաբայ։