4 Ազգ երթայ եւ ազգ գայ. եւ երկիրս յաւիտեան կայ։
Եւ ասէ Յակոբ ցփարաւոն. Աւուրք ամաց կենաց իմոց զորս պանդխտեցայ՝ հարեւր եւ երեսուն ամ է. սակաւք եւ դժուարինք եղեն աւուրք ամաց կենաց իմոց, եւ ոչ հասին յաւուրս ամաց կենաց հարց իմոց, զոր աւուրս պանդխտեցան։
Յիշեցէք զսքանչելիս նորա զոր արար, զարուեստս եւ զիրաւունս բերանոյ նորա։
Ի դարձուցանել Տեառն զգերութիւն Սիոնի, եղաք մեք մխիթարեալք՝՝։
Հարքն ձեր ո՞ւր են, եւ մարգարէքն միթէ յաւիտեա՞ն կեցին։
Երկինք եւ երկիր անցցեն, եւ բանք իմ մի՛ անցցեն։
Մեռաւ՝՝ եւ կինն։