11 Ոչ գոյ յիշատակ առաջնոցն, նա եւ ոչ վերջնոցն որ լինելոց են. ոչ գոյ յիշատակ նոցա ընդ լինելոցսն ի վախճանի։
Սաստեցեր ի հեթանոսս, եւ կորեաւ ամպարիշտն. զանուանս նոցա ջնջեցեր յաւիտեանս յաւիտենից։
Եւ ոչ է ամենայն առժամայն ընդ արեգակամբ. զի զոր խօսիցի ոք եւ ասիցէ՝՝ Ահաւասիկ այս նոր է, վաղ իսկ եղեալ է ի յաւիտենից եղելոցն նախ քան զմեզ։
վասն զի ոչ գոյ յիշատակ իմաստնոյն ընդ անզգամին յաւիտեան. զի արդարեւ իսկ յաւուրսն որ գալոց են ամենայն ինչ մոռացօնք են. եւ զիա՞րդ մեռանիցի իմաստունն ընդ անմտին։
Եւ ապա տեսի ես ամպարիշտս մուծեալս ի գերեզմանս. եւ ի սրբոց անտի գնացին, եւ սուգ առին ի քաղաքին, զի՝՝ այնպէս արարին. սակայն եւ այն ընդունայնութիւն է։
Քանզի որ կենդանիքն են՝ գիտեն նոքա թէ մեռանելոց են. եւ մեռեալքն ոչ են գիտակ եւ ոչ իմիք. եւ ոչ եւս գոն նոցա վարձք՝ զի մոռացաւ յիշատակ նոցա.
Որ ինչ ի սկզբանէն էր, այն եկն եհաս, եւ զնորս ես պատմեցից ձեզ. եւ մինչչեւ պատմեալ՝ ցուցաւ ձեզ։