Եւ ծաղկեսցէ եւ ցնծասցէ անապատն Յորդանանու, եւ՝՝ փառքն Լիբանանու տացի նմա եւ պատիւն Կարմեղայ, եւ ժողովուրդ իմ տեսցէ՝՝ զփառս Տեառն եւ զբարձրութիւն Աստուծոյ մերոյ։
Մինչեւ յե՞րբ սուգ ունիցի երկիր, եւ խոտ ամենայն վայրի ցամաքեսցի. ի չարեաց բնակչաց երկրին ապականեցան անասուն եւ թռչուն. զի ասացին թէ՝ Ոչ տեսցէ Աստուած զճանապարհս մեր։
Եւ դու մարգարէասցիս ի վերայ նոցա զամենայն զպատգամս զայսոսիկ, եւ ասասցես ցնոսա. Տէր ի բարձանց ի սրբութենէ իւրմէ տացէ հրաման, տացէ զձայն իւր, զբան հրամանի ի տեղւոջէ իւրմէ. եւ նոքա իբրեւ կթօղք տացեն պատասխանի ի վերայ ամենայն բնակչաց երկրին, թէ եկն սատակումն ի կողմանէ երկրին.
Եւ Տէր տացէ զձայն իւր առաջի երեսաց զօրութեան իւրոյ. զի բազում է յոյժ բանակ նորա, եւ հզօր գործ պատերազմաց՝՝ նորա. զի մեծ է օր Տեառն, մեծ եւ երեւելի յոյժ. եւ ո՞վ իցէ նմա բաւական։
Եւ էր այր մի ի Մաոն, եւ հօտք իւր՝՝ ի Կարմեղոս, եւ այրն մեծատուն էր յոյժ. եւ նորա էին ոչխարք երեք հազարք, եւ այծք հազար. եւ եղեն կտուրք հօտիցն ի Կարմեղոս։