2 Եւ էր այր մի կաղ յորովայնէ մօր իւրոյ զոր բարձեալ դնէին հանապազ առ դրան տաճարին, որ կոչէր Գեղեցիկ, խնդրել ողորմութիւն յայնցանէ որ մտանէին ի տաճարն։
Եւ աղքատ ոմն անուն Ղազարոս անկեալ դնէր առ դրան նորա վիրաւորեալ,
Եւ եղեւ ի մօտելն նորա յԵրիքով, կոյր ոմն նստէր առ ճանապարհաւն մուրացիկ։
Իսկ դրացիքն եւ որոց տեսեալն էր զնա յառաջագոյն թէ մուրացիկ էր՝ ասէին. Ո՞չ սա էր որ նստէրն եւ մուրանայր։ Կէսքն ասէին. Նա է։
Կոռնելիէ, լսելի եղեն աղօթք քո, եւ ողորմութիւնք քո յիշեցան առաջի Աստուծոյ.
Եւ նա հայեցեալ ընդ նա՝ զարհուրեցաւ եւ ասէ. Զի՞ է, Տէր։ Եւ ասէ ցնա. Աղօթք քո եւ ողորմութիւնք քո ելին յիշատակաւ առաջի Աստուծոյ։
Սա լուաւ զխօսսն Պաւղոսի, որոյ հայեցեալ ի նա եւ տեսեալ թէ ունի հաւատս փրկութեան,
եւ գիտէին զնա զի սա էր որ նստէր վասն ողորմութեան առ Գեղեցիկ դրան տաճարին, եւ լցան զարմանալեօք ի վերայ նշանին որ եղեւ։
Զի ամաց էր այրն աւելի քան զքառասուն, յորոյ վերայ եղեւ նշանս այս բժշկութեան։