Եւ ասէ Դաւիթ ցՏէր, իբրեւ ետես զհրեշտակն որ հարկանէր զժողովուրդն, ասէ. Աւասիկ կամ, ես մեղայ, ես հովիւս յանցեայ, եւ դոքա ոչխարքդ զի՞ արարին. եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ։
Եւ յարգելուլ երկնից եւ ի չլինել անձրեւի, զի մեղուցեալ իցեն քեզ, եւ յաղօթս կացցեն ի տեղւոջս յայսմիկ, եւ խոստովան լինիցին անուան քում, եւ ի մեղաց իւրեանց դառնայցեն, յորժամ նկուն առնիցես զնոսա,
Զի էաք երբեմն եւ մեք անմիտք, անհաւանք, մոլորեալք, ծառայէաք ցանկութեանց եւ պէսպէս անառակութեանց. չարութեամբ եւ նախանձու շրջէաք, ատեցեալք՝ եւ զմիմեանս ատէաք։
Եւ ասէ Սամուէլ ցՍաւուղ. Ի զուր է քեզ, զի ոչ պահեցեր զպատուիրանն իմ զոր պատուիրեաց Տէր՝՝. զի այժմ հաստատէր Տէր զթագաւորութիւն քո ի վերայ Իսրայելի մինչեւ յաւիտեան.
Եւ ասեն արքն Դաւթի ցնա. Ահա այս օր է, զորմէ ասաց Տէր ցքեզ մատնել զթշնամիս քո ի ձեռս քո. եւ արասցես ընդ նա որպէս հաճոյ թուի յաչս քո։ Եւ յարեաւ Դաւիթ եւ եհատ զտտուն լօդկին Սաւուղայ գաղտ։
Եւ ասէ Սաւուղ. Մեղայ, դարձիր, որդեակ իմ Դաւիթ, զի ոչ ինչ արարից քեզ չար, փոխանակ զի պատուական է անձն իմ առաջի աչաց քոց. եւ ես յայսմ աւուր ժամանակի զրախնդիր եւ յանցաւոր եմ յոյժ։