Եւ ասէ Նաթան ցԴաւիթ. Դու ես այրն որ արարեր զայն՝՝. այսպէս ասէ Տէր Աստուած Իսրայելի. Ես եմ որ օծի զքեզ թագաւոր ի վերայ ամենայն Իսրայելի, եւ ես փրկեցի զքեզ ի ձեռաց Սաւուղայ.
Յայնժամ երգեաց Մովսէս եւ որդիքն Իսրայելի զօրհնութիւնս զայս Աստուծոյ, եւ ասեն. Օրհնեսցուք զՏէր, զի փառօք է փառաւորեալ. զերիվարս եւ զհեծեալս նոցա ընկէց ի ծով։
Եւ նստաւ Դաւիթ յանապատին ի Մասերեթ յանձուկսն, եւ նստէր ի լերին անապատին Զիփայ ի մռայլ լերինն ի մթին երկրին՝՝։ Եւ խնդրէր զնա Սաւուղ զամենայն աւուրս, եւ ոչ մատնեաց զնա Տէր ի ձեռս նորա։
Եւ ոչ յարիցէ՝՝ մարդ հալածել զքեզ, եւ խնդրել զանձն քո. եւ եղիցի անձն տեառն իմոյ ծրարեալ ի ծրարի կենաց Տեառն Աստուծոյ՝՝, եւ զանձն թշնամեաց քոց պարսաքարեսցես ի մէջ պարսատկաց։
Եւ խօսեցաւ Դաւիթ ի սրտի իւրում եւ ասէ. Արդ անկանիցիմ յաւուր միում ի ձեռս Սաւուղայ. եւ չէ ինձ բարի, եթէ ոչ դարձայց յերկիրն Փղշտացւոց. եւ եթէ իցէ՝ խնդրեսցէ զիս Սաւուղ՝՝ յամենայն սահմանս Իսրայելի, ապրեցայց ի ձեռաց նորա։