Եւ ժողովեցան ամենայն ուստերք նորա եւ ամենայն դստերք նորա, եւ եկին մխիթարել զնա, եւ ոչ կամէր մխիթարել. ասէ. Զի իջից ես սովին սգով առ որդի իմ ի դժոխս։ Եւ ելաց զնա հայրն իւր։
Եւ ասէ այրն ցՅովաբ. Եթէ կշռով իսկ առնուի ի ձեռաց քոց՝՝ հազար սիկղ արծաթոյ, ոչ ձգէի զձեռն իմ յորդի արքայի. զի յականջս մեր պատուիրեաց արքայ քեզ եւ Աբեսսայ եւ Եթթեայ, եւ ասէ. Զգոյշ լինիջիք պատանեկին Աբիսողոմայ,
Եւ ասէ Յովաբ. Վասն այդորիկ իսկ անցից առաջի քո՝՝։ Եւ ա՛ռ Յովաբ երիս նետս ի ձեռին իւրում, եւ եհար զնոսա ի սրտի Աբիսողոմայ մինչդեռ կենդանի կայր ի կաղնոջն։
Եւ խռովեցաւ արքայ եւ ել ի վերնատուն դրանն եւ ելաց. եւ այսպէս ասէր ի լալ իւրում. Որդեակ իմ Աբիսողոմ, Աբիսողոմ որդեակ իմ, ո՛ տայր զմահ իմ փոխանակ քո. ես փոխանակ քո,՝՝ Աբիսողոմ որդեակ իմ, որդեակ իմ Աբիսողոմ։
Եւ պատուէր ետ արքայ Յովաբայ եւ Աբեսսայ եւ յԵթթեայ եւ ասէ. Խնայեսջիք ի պատանեակ իմ՝՝ Աբիսողոմ։ Եւ ամենայն զօրն լուաւ ի պատուիրելն արքայի ամենայն իշխանացն վասն Աբիսողոմայ։
Եւ հեղից ի վերայ տանն Դաւթի եւ ի վերայ բնակչաց Երուսաղեմի հոգի շնորհաց եւ գթութեան. եւ հայեսցին առ իս յոր խոցեցինն, եւ կոծեսցին ի վերայ նորա կոծ իբրեւ ի վերայ սիրելւոյ, եւ աշխարեսցեն աշխար իբրեւ ի վերայ անդրանկան։