13 Կոչեաց զնա Դաւիթ, եկեր նա առաջի նորա եւ արբ եւ արբեցաւ, եւ ել անագանի, ննջեաց յանկողնի իւրում ընդ ծառայս տեառն իւրոյ, եւ ի տուն իւր ոչ էջ։
Եւ ննջեաց Ուրիա առ դրան տանն արքայի ընդ ծառայս նորա, եւ ոչ էջ ի տուն իւր։
Եւ ասէ Աբիսողոմ. Ապա թէ ոչ՝ գոնէ եկեսցէ ընդ իս Ամոն եղբայր իմ։ Եւ ասէ արքայ. Ընդէ՞ր երթիցէ ընդ քեզ Ամոն։
Եւ ասէ Մովսէս ցԱհարոն. Զի՞նչ արար քեզ ժողովուրդդ, զի ածեր ի վերայ դոցա զանհնարին մեղսդ։
Անառակ է գինի, եւ թշնամանօղ արբեցութիւն, եւ ամենայն որ խառնակի ընդ նոսա, չէ իմաստուն։
Ո՞ւմ է վայ, ո՞ւմ է խռովութիւն, ո՞ւմ են դատաստանք, ո՞ւմ դժնդակութիւնք եւ վարանք՝՝, ո՞ւմ են վէրք տարապարտուց, ո՞յր են կապուտակ ականողիք։՝՝
Վա՜յ որ արբուցանէ ընկերի իւրում հրապոյրս պղտորս, եւ արբուցանէ, զի հայեսցի յայրս նոցա։