22 Ձեռս վաղվաղակի յուրուք վերայ մի՛ դնիցես, եւ մի՛ կցորդ լինիցիս մեղաց օտարաց. զանձն քո սուրբ պահեսջիր։
Թէ կամեցեալ էիր պատարագս՝ մատուցանէաք, բայց դու ընդ ողջակէզս իսկ ոչ հաճեցար։
Յայնժամ պահեալ եւ աղօթս արարեալ եդին զձեռս ի վերայ նոցա եւ արձակեցին։
Եւ յընդդէմ դառնալ նոցա եւ ի հայհոյել, թօթափեաց զձորձս եւ ասէ ցնոսա. Արիւն ձեր ի գլուխ ձեր, քաւեալ եմ ես, յայսմ հետէ ի հեթանոսս երթամ։
Վասն որոյ վկայութիւն դնեմ ձեզ յաւուր յայսմիկ զի սուրբ եմ յարենէ ամենեցուն։
զորս կացուցին առաջի առաքելոցն, եւ աղօթս արարեալ՝ եդին ի վերայ նոցա զձեռս։
եւ մի՛ կցորդ լինիք անպտղութեան գործոցն խաւարի, այլ մանաւանդ յանդիմանեցէք։
Ինքեանք նախ փորձեսցին, եւ ապա ի պաշտօնն մատիցեն, զի անարատք իցեն։
Պարտ է եպիսկոպոսին անարատ լինել, միոյ կնոջ այր, հեզ, ցած, պարկեշտ, հիւրասէր, ուսուցիչ.
Մի՛ մատաղատունկ, զի մի՛ հպարտացեալ ի դատաստանս Սատանայի անկանիցի։
Զի մի՛ ոք զքո մանկութիւնդ արհամարհիցէ. այլ օրինակ լինիջիր հաւատացելոց բանիւք, գնացիւք, սիրով, հաւատովք, սրբութեամբ։
Մի՛ անփոյթ առներ զշնորհացդ որ ի քեզ են, որ տուաւ քեզ մարգարէութեամբ ի ձեռնադրութենէ երիցութեան։
Վասն որոյ յիշեցուցանեմ քեզ արծարծել զշնորհսն Աստուծոյ որ են ի քեզ ի ձեռնադրութենէ իմմէ։
Եւ զոր լուար յինէն բազում վկայիւք՝ զայն աւանդեսցես հաւատարիմ մարդոց, որք բաւական իցեն եւ զայլս ուսուցանել։
եւ մկրտութեանցն վարդապետութեան, եւ ձեռնադրութեան ձեռաց, եւ յարութեան մեռելոց, եւ դատաստանին յաւիտենից։
Եւ առին իշխանքն զպաշար նոցա՝՝ եւ զՏէր ոչ հարցին։
Որ ասասցէ նմա Ողջոյն՝ կցորդ լիցի չարաց գործոց նորա։
Եւ լուայ ձայն յերկնից զի ասէր. Ելէք ի միջոյ դորա, ժողովուրդ իմ, զի մի՛ հաղորդ լիցիք մեղաց դորա, եւ մի՛ զհարուածս դորա ընդունիցիք.