14 Եւ լուաւ Հեղի զձայն աղաղակին եւ ասէ. Զի՞նչ է ձայն աղաղակին այնորիկ։ Եւ այրն փութացաւ մտանել եւ տալ գոյժ Հեղեայ։
Կաց յանցս ճանապարհաց եւ հայեաց՝ որ նստիսդ յԱրոյեր, եւ հարց ցփախստականս եւ ցապրեալս, եւ ասասջիր. Զի՞նչ գործեցաւ։
Եւ եկն, եւ ահա Հեղի նստէր աթոռով իւրով առ դրանն, եւ դիտէր զճանապարհն. զի էր սիրտ նորա տագնապեալ վասն տապանակին Աստուծոյ. եւ եմուտ այրն գոյժ արկանել ի քաղաքին, եւ աղաղակեաց քաղաքն։
Եւ Հեղի էր ամաց իննսուն եւ ութից, եւ աչք իւր վատեալ էին եւ ոչ տեսանէր. եւ ասէ Հեղի ցարսն որ շուրջ կային զնովաւ. Զի՞նչ է բարբառ աղաղակին այնորիկ։