Եւ ասէ Յակոբ ցՇմաւոն եւ ցՂեւի. Ատելի արարէք զիս, երեւել անզգամ ամենայն՝՝ բնակչաց երկրիս ի մէջ Քանանացւոց եւ Փերեզացւոց. եւ ես սակաւաւոր եմ թուով, արդ եթէ ժողովիցին ի վերայ իմ եւ հարկանիցեն զիս, սատակելով սատակիցիմ ե՛ւ ես ե՛ւ տուն իմ։
Եւ տեսին որդիքն Ամոնայ եթէ ամօթ արարին ժողովրդեանն՝՝ Դաւթի, առաքեցին որդիքն Ամոնայ եւ ի վարձու կալան զԱսորիս Ռովբայ եւ զԱսորիս Սուբայ քսան հազար հետեւակաց, եւ զարքայն Ամաղեկայ հազար արամբք, եւ ի Ստովբայ երկոտասան հազար արանց։
Զայր եւ զկին ոչ ապրեցուցի ածել ի Գէթ. ասեմ՝՝. Գուցէ ազդ լինիցի զմէնջ ի Գէթ, եւ ասիցեն թէ՝ Զայս ինչ գործէ Դաւիթ։ Եւ այս իրաւունք էին՝՝ նորա զամենայն աւուրս որչափ եւ նստաւ Դաւիթ յանդի այլազգեացն։
Եւ եղեւ յաւուրսն յայնոսիկ՝ ժողովեցան այլազգիքն բանակօք իւրեանց ելանել պատերազմել ընդ Իսրայելի. եւ ասէ Անքուս ցԴաւիթ. Գիտալով գիտասցես, զի ընդ իս ելանելոց ես ի պատերազմ, դու եւ արք քո։