Եւ ազդ եղեւ Յովաթամայ, ել գնաց եւ եկաց ի վերայ գլխոյ լերինն ի Գարիզին. ամբարձ զձայն իւր եւ ելաց, եւ ասէ ցնոսա. Լուարուք ինձ, արք Սիկիմացւոց, եւ լուիցէ ձեզ Աստուած։
Եւ ա՛ռ Դաւիթ զգեղարդն եւ զկուժ ջրոյն ի սնարից նորա, եւ գնացին յինքեանս. եւ ոչ ոք էր որ տեսանէր եւ ոչ որ գիտէր, եւ ոչ ոք էր որ յառնէր. զի ամենեքեան ի քուն էին, քանզի թմբրութիւն ի Տեառնէ անկաւ ի վերայ նոցա։