16 Մի՛ համարիր զաղախին քո դուստր ժանտ, զի ի բազում տրտմութենէ եւ ի տխրութենէ իմմէ վարանեալ կամ մինչեւ ցայժմ։
Ողորմեա ինձ, Աստուած, զի կոխեաց զիս մարդ, զօրհանապազ պատերազմունք նեղեցին զիս։
Ելին արք անօրէնք ի մէնջ եւ ապստամբեցուցին զամենայն բնակիչս քաղաքին իւրեանց, եւ ասեն. Երթիցուք եւ պաշտեսցուք զաստուածս օտարս զորս ոչ գիտիցէք,
եւ քննեսցես եւ հարցցես եւ յուզեսցես յոյժ, եւ ահա ստոյգ հաւաստեաւ իցէ բանն, եւ եղեալ իցէ գարշութիւնն ի ձեզ,
Եւ պատասխանի ետ Աննա եւ ասէ. Ոչ այդպէս, տէր. այլ կին վշտագնեալ եմ ես ոգւով, եւ գինի եւ արբեցութիւն ոչ է իմ արբեալ. եւ հեղում զանձն իմ առաջի Տեառն։
Ետ նմա պատասխանի Հեղի եւ ասէ. Երթ ի խաղաղութիւն, եւ Աստուած Իսրայելի տացէ քեզ զամենայն խնդրուածս քո զոր խնդրեցեր ի նմանէ։
Եւ որդիք ժանտք ասէին թէ՝ Ո՞ է սա որ փրկիցէ զմեզ. եւ անարգեցին զնա, եւ ոչ բերին նմա պատարագս։
Եւ որդիքն Հեղեայ քահանայի որդիք ժանտք, եւ ոչ ճանաչէին զՏէր։
Մի՛ դիցէ տէր իմ զսիրտ իւր ի վերայ առն ժանտի Նաբաղայ. զի ըստ անուան նորա եւ ինքն է. Նաբաղ անուն նորա, եւ անզգամութիւն ընդ նմա. եւ ես աղախին քո ոչ տեսի զմանկունս քո զոր առաքեցեր։