7 Զամենայն հոգս ձեր ընկեցէք ի նա, զի նա է որ հոգայ վասն ձեր։
Ի վերայ իմ՝՝ ուրախ եղեն եւ ժողովեցան, ժողովեցան յիս տանջանք եւ ես ոչ ծանեայ. ցրուեցան եւ ոչ զղջացան։
Անօրէնութիւնք իմ բարձրացան քան զգլուխ իմ, որպէս բեռն ծանր ծանրացան ի վերայ իմ։
Դարձո առ Տէր զգործս քո, եւ հաստատեսցին խորհուրդք քո։ Որչափ ի մեծութիւն հասանիցես՝ ի խոնարհութեան կալ զանձն քո, եւ առաջի Տեառն գտցես շնորհս։՝՝
Իսկ արդ ո՞ ի ձէնջ առ հոգալ իւրում յաւելուլ կարիցէ ի հասակ իւր կանգուն մի։
Եւ վասն հանդերձի զի՞ հոգայք. հայեցարուք ի շուշանն վայրենի, ո՛րպէս աճէ. ոչ ջանայ եւ ոչ նիւթէ։
Մի՛ այսուհետեւ հոգայցէք եւ ասիցէք. Զի՞նչ կերիցուք կամ զի՞նչ արբցուք կամ զի՞նչ զգեցցուք.
Եւ ինքն ննջէր ի խելս նաւին ի վերայ բարձի. զարթուցանէին զնա եւ ասէին. Վարդապետ, ոչի՞նչ է քեզ փոյթ, զի կորնչիմք աւասիկ։
Ասէ ցաշակերտսն իւր. Վասն այդորիկ ասեմ ձեզ. Մի՛ հոգայք ընդ ոգւոյ թէ զի՛նչ ուտիցէք, եւ մի՛ ընդ մարմնոյ թէ զի՛նչ զգենուցուք։
Իսկ արդ եթէ ի փոքուն չէք բաւական, վասն այլոցն զի՞ հոգայցէք։
քանզի վարձկան է, եւ չէ փոյթ նմա վասն ոչխարացն։
Մի՛ ինչ հոգայք, այլ ամենայն աղօթիւք եւ խնդրուածովք, գոհութեամբ խնդրուածք ձեր յայտնի լիցին առ Աստուած։
Եւ նեղեցաւ Դաւիթ յոյժ, զի ասաց ժողովուրդն քարկոծել զնա. զի զայրացեալ էր ոգի ամենայն ժողովրդեանն իւրաքանչիւր ի վերայ ուստերաց եւ դստերաց իւրեանց։ Եւ զօրացաւ Դաւիթ ի Տէր Աստուած իւր։