ԱՌ ԿՈՐՆԹԱՑԻՍ ԱՌԱՋԻՆ ԹՈՒՂԹ 13:2 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)
2 Եւ եթէ ունիցիմ զմարգարէութիւն, եւ գիտիցեմ զխորհուրդս ամենայն եւ զամենայն գիտութիւն, եւ եթէ ունիցիմ զամենայն հաւատս մինչեւ զլերինս փոփոխելոյ, եւ սէր ոչ ունիցիմ, ոչինչ եմ։
Եւ տեսեալ թզենի մի ի վերայ ճանապարհին՝ եկն ի նա, եւ ոչինչ եգիտ ի նմա, բայց միայն տերեւ. եւ ասէ ցնա. Մի՛ այսուհետեւ ի քէն պտուղ եղիցի յաւիտեան։ Եւ առ ժամայն չորացաւ թզենին։
Պատասխանի ետ Յիսուս եւ ասէ ցնոսա. Ամէն ասեմ ձեզ. Եթէ ունիցիք հաւատս եւ ոչ երկմտիցէք, ոչ միայն զթզենւոյդ առնիցէք, այլ թէպէտ եւ լերինդ ասիցէք. Բարձիր եւ անկիր ի ծով, եղիցի։
Էին ոմանք յԱնտիոք ըստ եկեղեցւոյն մարգարէք եւ վարդապետք, Բառնաբաս եւ Շմաւոն կոչեցեալն Նիւգէր, եւ Ղուկիոս Կիւրենացի եւ Մանայեն դայեկորդի Հերովդի չորրորդապետի, եւ Սաւղոս։
Եւ զորս եդն Աստուած յեկեղեցւոջ՝ այս են. նախ զառաքեալս, երկրորդ զմարգարէս, երրորդ զվարդապետս, ապա զօրութիւնս, ապա շնորհս բժշկութեանց, օգնութիւնս, վարիչս, ազգս լեզուաց, թարգմանութիւնս լեզուաց՝՝։
Եւ յայտնի իսկ մեծ է խորհուրդն աստուածպաշտութեան, որ երեւեցաւ մարմնով, արդարացաւ Հոգւով, յայտնեցաւ հրեշտակաց, քարոզեցաւ ի հեթանոսս, հաւատարիմ եղեւ յաշխարհի եւ վերացաւ փառօք։