12 Եւ երկեաւ Դաւիթ յԱստուծոյ յաւուրն յայնմիկ եւ ասէ. Զիա՞րդ տարայց առ իս զտապանակն Աստուծոյ։
Թէ բնակիցէ՞ Աստուած ընդ մարդկան որ ի վերայ երկրի. եթէ՝՝ երկինք եւ երկնից երկինք չեն քեզ բաւական, արդ զիա՞րդ տունս զոր շինեցի։
Եւ տրտմեցաւ Դաւիթ, վասն զի խրամատեաց Տէր խրամատութիւն յՈզա. եւ կոչեաց զտեղին զայն Խրամատութիւն Ոզայ մինչեւ յօրս յայս։
Եւ ոչ դարձոյց Դաւիթ զտապանակն առ ինքն ի քաղաք Դաւթի, եւ խոտորեցոյց զնա ի տունն Աբեդդարայ Քետացւոյ՝՝։
եւ ոչ կարէր Դաւիթ երթալ առաջի նորա խնդրել յԱստուծոյ, վասն զի տագնապեցաւ յերեսաց սրոյ հրեշտակին Տեառն։
Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
Մատուցեալ եւ որոյ զմի քանքարն առեալ էր, եւ ասէ. Տէր, գիտէի զի այր մի խիստ ես, հնձես զոր ոչ սերմանեցեր, եւ ժողովես ուստի ոչ սփռեցեր.
Եւ ասեն արք Բեթսամիւսացիք. Ո՞ կարասցէ շրջել առաջի Տեառն Աստուծոյ սրբոյս այսորիկ. եւ արդ առ ո՞ ելանիցէ տապանակ Տեառն՝՝ ի մէնջ։