12 क्हिए दु:ख सुखर ल्होमिंल् त्हुबै म्हि ङ ग बिब क्ह्रोंसेन ग, दिलेया अझै ङ भन्दा चेंदोंर्बै नातो फेबै म्हि घ्रि मुँ। चइ क्हेमैंए दु:ख सुखर ल्होमिंल् त्हुम्।
“म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ छ्याँब् लरिगे ङ्हाँब् धोंले क्हेमैंज्यै या चमैंलाइ छान् लद्। स्योंम्बै मोशा नेरो अगमबक्तामैंइ बिल् म्हैबै ताँ चुन् ग।”
झाइले क्हेमैं खाबज्यै या ह्रोंसए बिश्वासी अलिए प्ह्रेंस्योने प्रसि आछ्याँब आलद्। तलेबिस्याँ छाबै केमैं लस्याँ परमेश्वरजी सजैं पिंब्मुँ। ङिइ ओंसोंन् चुए बारेर छेनाले लोमिंल् खाँइमुँ।
च ताँ थेसि नाओमीइ ह्रोंसए चोंने बिइ, “याहवेहजी च म्हिलाइ आशिक पिंरिगे! याहवेहजी सोगोंमैं नेरो सियाब्मैंए फिर ल्हयो खमिंइ!” धबै नाओमीइ चने बिइ, “च ङ्योए नातो न्होंर्बै म्हिन् ग। ङ्योए फिर दु:ख तमा ङ्योलाइ ल्होल् त्हुबै म्हिमैं न्होंर च घ्रि ग।”
तारे ढुक्का तसि टिद्। क्हिलाइ चैदिबै के ङइ क्हिए लागिर लमिंब्मुँ, तलेबिस्याँ क्हि छ्याँबै सुबास मुँबै च्हमिरि ग बिसि चुर्बै ताँन् म्हिमैंइ सेइमुँ।
क्हि तिंयाँबै म्हुँइँस चुर्न थोदु, धै प्हन्हाँग क्हिए ल्हागिर लल् त्हुबै के चइ लमिंम् बिस्याँ, ठिकन् मुँ; आलइ बिस्याँ ङइ लमिंस्यो। सोगों याहवेहए मिंर कसम चसि ङ बिमुँ, न्हुँ आलद्।”
छतसि बोअज सहरर्बै मुल म्रा ङाँर ह्यासि टिरिबै तिस्याँदे लिउँइँ चमैंलाइ दु:ख सुखर ल्होल् त्हुबै एलीमेलेकए चेंदोर्बै नातो फेबै म्हि च घ्याँन् खइ। चए बारेर बोअजइ ओसोंन् रूथने बिल। चलाइ म्रोंसि “ओ ङए थु, चुर खो,” बिसि बोअजइ चलाइ हुइ। छले हुइमा चै या बोअज ङाँर खसि टिइ।
छतसि चु चिबनाँब्मैंए ओंसों च म्रों क्हिइ किंरिगे बिब ङए सैं मुँ। तलेबिस्याँ चेंदोंर्बै नातो न्होंर्बै हगवाल क्हि ग। क्हिइ आकिं बिस्याँ ङन् किंम्, तलेबिस्याँ ङै या नातो न्होंर्बै म्हिन् ग।” छबिमा चइ “अँ अँ ङन् किंम्,” बिइ।