16 चमैं तारे खोंयोंइ या फो ख्रेंरिब् आरे, खोंयोंइ या क्यु पिरिब् आरे। छलेन त्हियाँ नेरो अरू तो सैज्यै या चमैंलाइ ख्रोंरिब् आरे।
याहवेहजी क्हि रक्षा लमिंम्; याहवेह क्हिए क्योलो योउँइँबै छरि ग।
त्हिंइर्बै त्हिंयाँइ क्हिए न्होह्रों लरिब् आरे, धै म्हुँइँसर्बै लयाँइ क्हिए न्होह्रों लरिब् आरे।
ङए यो क्हि ङाँइन स्योंमुँ, कारयाबै क्ल्ह्योइ क्यु ल्हें ङाब् धोंले ङए सोइ क्हिलाइन म्हैरिम्। तिस्याँदे मैंन्
क्हि खोंयोंन् बिलै तरिबै परमेश्वरने खोंयों त्होनेब् ङ्हे बिसि ङए सोइ क्हिलाइन म्हैरिमुँ।
ओ परमेश्वर, क्हि ङए परमेश्वर ग; ङए सैं न्होंइले क्हिए साँ खरिम्, क्यु आरेसि कारयाबै बाँजो क्ल्ह्योर क्यु पिब्मैंइ क्यु म्हैब् धोंले ङए ज्युइ क्हिलाइन म्हैब्मुँ।
झाइले त्हिंयाँ खमा परमेश्वरजी पूर्वउँइँले बेल्ले छबै खैं कुल्मिंइ। योनाए क्रर त्हिंयाँइ बेल्ले ख्रोंमा योना सैं आचि आचि तबर होंइ। धै “ङ सोब् भन्दा सिब छ्याँब तमल!” बिसि सैं च्योंब् लइ।
चए जरा छेनाले सर च्योंल् आयोंबइले ल्हें त्हे समा सोल् आखाँ। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिब् धोंले प्ररिमा तोइ दुःख तबै तोदोंन् च लिउँइँ स्योह्याम्।
दिलेया जरा छेन्ले च्योंल् आयोंबइले त्हिंयाँ प्रेबै तोदोंन् च प्लु ङ्योंलोंयासि कारयाइ।
फो ख्रेंबर कैं, क्यु पिबर क्यु म्हैब् धोंले परमेश्वर म्हैब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ चमैंए सैंर मैंब योब्मुँ।
दिलेया च ताँ चमैंए सैंर जरा आझों। छतसि दे त्हिंइ समा छ्याँबन् तमुँ, दिलेया परमेश्वरए ताँइ बिब् धोंले प्ररिमा तोइ दुःख तइबिस्याँ, म्हिमैंइ ह्रुगुदिस्याँ, चमैंइ ‘चुम् आत’ बिसि पिवाम्।
दिलेया जरा छेन्ले च्योंल् आयोंबइले त्हिंयाँ प्रेबै तोंदोंन् च प्लु ङ्योंलोंयासि कारयाइ।
फो ख्रेंब्मैंलाइ खीजी लिंबै सैमैं चल् पिंइमुँ, दिलेया प्लोब्मैंए यो बिस्याँ खीजी क्होतेन् लसि एमिंइमुँ।
ओ तोगो फो ख्रेंब्मैं, क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ तलेबिस्याँ क्हेमैंइ म्रेंन्ले चल् योंब्मुँ। तोगो क्रोब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ क्हेमैं निस्योल् योंब्मुँ।
दिलेया ङइ पिंबै क्यु थुँब्मैं खोंयोंइ क्यु पिरिब् आरे। तलेबिस्याँ ङइ पिंबै क्यु चए न्होंर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै ल्हागिरि प्योरिबै मुल तब्मुँ।”
तलेबिस्याँ त्हिंयाँ सार्ले प्रेमा प्हो ङ्योंलोंवाम्, धै ट खारयासि केर आफेब् तयाम्। च धोंलेन् प्लबै म्हि या छ लस्यो छु लस्यो ङ्हाँन-ङ्हाँन् सियाम्।
खीजी चमैंए मिग्लि योगुर्ले फ्योमिंब्मुँ। च त्हेसेरो खाबै आसि, शोक आत, क्रोब-म्होब नेरो दुःख कष्ट खोंयोंइ या आत। ओंसोंबै ताँन् सैमैं म्हयाल् खाँइमुँ।”