1 च लिउँइँ ङइ धबै दर्शनर स्वर्गर्बै म्रा थोंथेंब् म्रोंइ। धै ङइ ओंसों थेबै कैइ “छुइ कैंडो खो, ङइ क्हिलाइ तारे लिउँइँ तबै ताँमैं उँइँमिंस्यो” बिबै बिगुलए कै ङइ थेइ।
याकूब मिश्र ह्युलर ह्यामा चए च्हमैं या ह्रों-ह्रोंसए परवा किंसि चने बालुन ह्याइ। च च्हमैंए मिं चुमैंन् ग:
याहवेहजी चने बिइ, “क्हि क्युरु ह्यासि हारूनने बालु कोंर क्रेसि खो। खेगिमै नेरो म्हिमैं बिस्याँ, बार ङ्वैसि कोंर क्रेसि ङ ङाँर आखरिगे। आस्याँ ङइ चमैं सैवाब्मुँ।”
याहवेहजी मोशाने बिइ, “कोंर ङ ङाँर खसि टिद्। क्हिइ म्हिमैंलाइ लोमिंरिगे बिसि ङइ ठिम नेरो लल् त्हुबै ताँमैं युँमाए प्लनार प्ह्रिइमुँ। च युँमा क्हिलाइ पिंब्मुँ।”
तलेबिस्याँ थेबै म्हिमैंए ओंसों क्हि टिबै क्ल्ह्योउँइँले क्हि क्युरु खारवाब् भन्दा “क्हि चु क्होइ खसि टिद्,” बिब क्हिए ल्हागिर इजेत तम्। क्हिए मिइ म्रोंबै ताँमैं बिबर
बप्तिस्मा किंल् खाँबै तोदोंन् येशू क्युउँइँले बैरु त्होंखमा स्वर्ग थोंसि परमेश्वरए प्ल्ह तोंगु धोंले ह्रोंसए फिर युरिब खीजी म्रोंइ।
क्युउँइँले त्होंबै तोदोंन् येशूजी स्वर्ग थोंब् नेरो पबित्र प्ल्ह तोंगु धोंले ह्रोंसए फिर युरिब म्रोंइ।
यूहन्ना झेलर च्युवाब् भन्दा ओंसों चए योउँइँले ताँन् म्हिमैंइ क्युर प्ल्हुँसि बप्तिस्मा किंइ। झाइले येशूज्यै बप्तिस्मा किंसि परमेश्वरने प्राथना लरिमा स्वर्ग थोंयाँइ।
दिलेया क्ह्रोंसेंन्बै ताँ लोमिंबै पबित्र प्ल्ह युब्मुँ, धै खीजी क्हेमैं ताँन् क्ह्रोंसेंन्बै छ्याँबै घ्याँर डोरेमिंब्मुँ। खीजी ह्रोंसए सैंर मैंब् धोंले आपों। खीजी तो ताँ थेमुँ चन् पोंब्मुँ, धै लिउँइँ तखबै ताँमैं क्हेमैंने बिमिंब्मुँ।
चइ स्वर्ग थोंब नेरो च्हो प्लिर्न फैबै तन्न धों तबै सै ताले माइ पृथ्बीउँइँ तयुरिब् म्रोंइ।
चइ बिइ, “ङ्ह्योद्! स्वर्ग थोंब नेरो म्हिए च्ह परमेश्वरए क्योंलोंउँइँ रारिबै या ङइ म्रोंइँमुँ।”
प्रभुए त्हिंइर पबित्र प्ल्हजी ङलाइ प्लिंइ। च्हमा ङए लिउँइँ थुतुरुल् धों तबै कैइ,
ङने पोंब खाब् मुँगे बिसि ङ लिग्याँ तोइ ङ्ह्योमा ङइ माराए पानस ङिउलो म्रोंइ।
छतसि तोगो म्रोंरिबै ताँमैं नेरो लिउँइँ तखबै ताँमैं ङ्हिंन-ङ्हिंन् क्हिइ प्ह्रिद्।
धै स्वर्गउँइँले खबै थेबै कैइ “छुइ कैंडो खो!” बिब च अगमबक्ता ङ्हिंइ थेइ। छ बिबै तोंदोंन् खेंमैंए शत्तुरमैंइ ङ्ह्योन-ङ्ह्योन् चमैं ङ्हिं न्हाँम्स्योने बालुन् स्वर्गउँइँ ह्याइ।
च लिउँइँ स्वर्गर परमेश्वरए मन्दिरर्बै म्रा थोंयाइ, धै खीजी फैबै बाछाए ठिम झोंथेंबै म्हदुस मन्दिर न्होंर म्रोंइ। च्हमा काम्लि तिम्लि चारइ, मु ङ्हेइ, सयो खइ धै थे-थेबै तिस्यु युइ।
अर्को स्वर्गदूतइ ह्रोंसने मुँबै प्हेलर्बै ह्रिस मुर युवाइ। झाइले मन्दिरर्बै राजगद्दिउँइँले “तारे खाँयाइ!” बिबै थेबै कैइ थेइ।
ङइ स्वर्ग थोंब् म्रोंइ। चर फोस्रे ब्योंबै घोडा घ्रि मुँल। च घोडाए फिर क्रेबै म्हिए मिं “भर लल् खाँब नेरो क्ह्रोंसेंन” बिब् मुँल। खीजी ठिक निसाफ लम्, ठिक निसाफ लबै ल्हागिर खीजी ल्हडें लम्।
च लिउँइँ स्वर्गदूतइ ङने बिइ, “चु ताँमैं क्वेंल् त्हुब नेरो भर लल् खाँब् मुँ। याहवेह परमेश्वरजी खीए अगमबक्तामैंलाइ खीए प्ल्ह पिंम्। तारे युनन् तखबै सैमैं उँइँबर परमेश्वरजी ह्रोंसए स्वर्गदूतलाइ खीए के लब्मैं ङाँर कुल्मिंइमुँ।”