10 पृथ्बीर्बै ताँन् म्हिलाइ जाँच लबर दुःख तबै त्हे खब्मुँ। दिलेया ङइ ‘ढुक्कले सैदिद्’ बिमा क्हेमैंइ ङिंइ, छतसि च जाँच लबै त्हेर खबै दु:खउँइँले ङइ क्हेमैंलाइ जोगेमिंस्यो।
झाइले स्वर्ग ग्याल्सर्बै सैं तोंबै ताँ ताँन् ह्युलर्बै ह्रेंमैंए ल्हागिरि ग्वाइ तरिगे बिसि बिमिंब्मुँ, च लिउँइँ चु ह्युल नास तयाब्मुँ।
दुष्टए ङोर आफेरिगे बिसि न्हरु आच्हुइनाले प्राथना लद्। क्ह्रोसेंन सैंरम् खाँलै ङ्हाँमुँ, ज्यु बिस्याँ आखाँ।”
ङिलाइ पापर च्होल् आपिंनु, दुष्टउँइँले जोगेमिंनु। [तलेबिस्याँ ग्याल्स, शक्ति नेरो थेबै मान खोंयोंइ बिले क्हिलन् ग। आमेन।]
क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, परमेश्वरउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ म्हिमैंइ ह्युल तिगोंन् बिप्रमा चु च्हमिरिलाइ मैंबै ल्हागिर चइ लबै केए बयनै या लब्मुँ।”
यूहन्ना फिबै त्हेजरे ह्युल तोगोंर्बै म्हिमैं च्योबै ल्हागिर मिं प्ह्रिल् त्हुम् बिसि अगस्टस बिबै रोमी म्रुँइ बिइ।
“क्हिजी ह्युलउँइँले त्हाँसि ङने पिंबै म्हिमैंलाइ ङइ क्हि ङो सेल् पिंइँमुँ। चमैं क्हिल्ना मुँल दिलेया क्हिजी चमैं ङलाइ पिंइँमुँ। चमैंइ क्हिए ताँमैं ङिंइँमुँ।
ओंसों बिल् त्हुबै ताँ, येशू ख्रीष्टए फिर क्हेमैंइ बिश्वास लइमुँ बिबै छ्याँबै ताँमैंए बयन ह्युल तिगोंन् थेनेइमुँ। छतसि क्हेमैं ताँनए ल्हागिर येशू ख्रीष्टउँइँले ङए परमेश्वरलाइ धन्यबाद पिंम्।
म्हिए फिर तखबै जाँच बाहेक अरू जाँच क्हेमैंए फिर आतइमुँ। दिलेया परमेश्वर भर लल् खाँब मुँ, खीजी फैबै बाछा पूरा लम्। छतसि क्हेमैंइ सैदिलै आखाँबै जाँचर खीजी फेल् आपिं। जाँचर फेमा सैदिल् खाँरिगे बिसि खीजी क्हेमैंलाइ जाँचउँइँले स्योरल् खाँबै घ्याँ या पिंमुँ।
छतसि परमेश्वरए बचनइ बिब् धोंलेन् प्रद्। छले प्रसि क्हेमैंए फिर खैबै दु:ख तना बिलेया सैदिल् खाँब्मैं तद्।
ङ्योइ दुःख सैदिसि टिइबिस्याँ खीनेन् ग्याल्स लल् योंब्मुँ। ङ्योइ खीलाइ ‘ङो आसे’ बिइबिस्याँ खिज्यै या ङ्योलाइ ‘ङो आसे’ बिब्मुँ।
ओ ङए अलि-अङाँमैं, तुँबु धुँर जैतुनए रो रोल् खाँम्मा? धै अँगुरए धुँर तुँबुए रो रोल् खाँम्मा? आखाँ! छलेन काँबै क्युए मूलउँइँले लिंबै क्यु त्होंल् आखाँ।
ओ ङइ खोबै थुमैं, क्हेमैंलाइ जाँज लबर थेबै दुःख क्हेमैं फिर तखमा आतबै के तखइ बिसि क्हेमैं अचम्मा आङ्हाँन्।
छले खीजी बिबै ताँ ङिंब्मैंलाइ प्रभुजी दुःखउँइँले जोगेमिंल् खाँम्, धै दुष्टमैंलाइ दण्ड पिंबै ल्हागिर निसाफ लबै त्हिंइ समा खीजी फैथेंल् खाँम्।
ङ क्हेमैंए आघें यूहन्ना ग। येशूए फिर बिश्वास लबइले क्हेमैंइ धोंलेन् ङज्यैया खैबन् दु:ख तलैया ङइ सैदिइमुँ। येशू ख्रीष्टए बारेर ग्वाइ पिंदै परमेश्वरए ताँ बिप्रबै लमा म्हिमैंइ ङलाइ मा ङ्युँइर मुँबै पत्मोस बिबै कोंर च्युथेंल।
चु अगमबक्तामैं ङ्हिंइ पृथ्बीर्बै म्हिमैं ल्हें दुःख पिंल। छतसि चमैंए सिनु म्रोंसि पृथ्बीर्बै म्हिमैं बेल्ले सैं तोंब्मुँ, धै चमैंइ खें-खेंमैंए न्होंर चिनु पिंब-किंब लब्मुँ।
झेलर झोंल् त्हुब्मैं झेलर्न झोंब्मुँ। सेलाँइ सैल् त्हुब्मैं, सेलाँइन सैब्मुँ। छतब म्रोंलेया परमेश्वरए म्हिमैं आङ्हिंन्, ढुक्कले बिश्वासर भोंब् तद्।”
ओंसोंबै खेदोए उँइँर चइ औदिबै चिनु मुँबै केमैं लबै शक्ति योंल, छतसि प्लेटोयान् तबै केमैं लसि चइ पृथ्बीर टिब्मैंए सैं खेंमैं ङाँइ लवाइ। धै “सेलाँइ ल्हिबै घा ससि सोबै ओंसोंबै खेदोए मान लबै ल्हागिर खेदोए कु घ्रि बनेद्” बिसि चइ म्हिमैंलाइ कर ल्हैदिइ।
पृथ्बीर टिब्मैं ताँनइ च खेदोलाइ फ्योब्मुँ, दिलेया खाब् म्हिमैंए मिं सैवाबै क्यु च्हजए कितबर ह्युल बनेब् भन्दा ओंसोंन् प्ह्रिल, चमैंइ च खेदोलाइ आफ्यो। छ्ह योंब्मैंए मिं क्यु च्हजए कितबर प्ह्रिल् खाँइमुँ।
दिलेया परमेश्वरए म्हिमैं बिस्याँ आङ्हिंन्ले ढुक्क तसि बिश्वासर भोंब तल् त्हुम्।
च लिउँइँ ङइ स्वर्गदूत घ्रि मुर प्हुररिब् म्रोंइ। खोंयोंइ तरिबै सैं तोंबै ताँ चने मुँल। च सैं तोंबै ताँ पृथ्बीर्बै म्हिमैंए ल्हागिर, अथवा ताँन् ह्रें, ताँन् कुल, ताँन् क्युइ पोंब्मैं नेरो ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैंए ल्हागिर मुँल।
च स्यागि म्होंगि सों औदिबै चिनु मुँबै केमैं लसि उँइँबै प्ल्हमैं ग। चमैं पृथ्बीर्बै ताँन् म्रुँमैं ङाँर ह्याम्, धै ताँन् भन्दा थेबै परमेश्वरजी बिबै त्हिंइर ल्हडें लबर चमैंलाइ खागु लम्।
पृथ्बीर्बै ताँन् म्रुँमैं च फ्यालुस्योने टिइमुँ। धै ह्युलर्बै म्हिमैं या च फ्यालुस्योनेन् ब्यभिचार लसि प्हा थुँब् धोंले म्हेरइमुँ।”
च खेदो ओंसों मुँल, दिलेया तोगो आरे। च बेल्ले गैरु क्रोंउँइँले त्होंब्मुँ, झाइले नास तयाब्मुँ। धै ह्युल बनेब् भन्दा ओंसों छ्ह योंब्मैंए मिं प्ह्रिथेंबै कितबर मिं आरेब्मैं च खेदो म्रोंसि प्लेटोयाब्मुँ। तलेबिस्याँ च खेदो ओंसों सोगों मुँल, तोगो आरेलेया धबै सोसि खब्मुँ।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
क्हेमैंइ लबै केमैं ङइ सेइमुँ। क्हेमैंने भों ल्हें आरेलेया क्हेमैं ङइ लोमिंब् धोंले प्रइमुँ, धै ङलाइ आपिइमुँ। ङइ क्हेमैंए ल्हागिर म्रा थोंथेंइमुँ, च म्रा खाबज्यै तोरल् आखाँ।
“ओ, तोन्दोंरि सै लल् खाँबै प्रभु, पबित्र नेरो क्ह्रोंसेंन्बै परमेश्वर, ह्युलर्बै म्हिमैंइ ङिलाइ सैवाइमुँ। छतसि चमैंए निसाफ लसि चमैंइ लबै केए खि खोंयों समा क्हिजी आकिं?” बिसि चमैं थेबै कैले ओरइ।
च लिउँइँ ङइ धबै ङ्ह्योमा “तारेबै स्वर्गदूत सोंइ ह्राबै थुतुरुए कै थेबै लिउँइँ पृथ्बीर्बै म्हिमैंए फिर बेल्ले थेबै दुःख तब्मुँ,” बिसि प्हुररिबै क्व्रे घ्रिइ बिरिब ङइ थेइ।