4 खीजी चमैंए मिग्लि योगुर्ले फ्योमिंब्मुँ। च त्हेसेरो खाबै आसि, शोक आत, क्रोब-म्होब नेरो दुःख कष्ट खोंयोंइ या आत। ओंसोंबै ताँन् सैमैं म्हयाल् खाँइमुँ।”
तलेबिस्याँ म्हिम् मुठि घ्रि सो धोंबन् ग, चए छ्ह छरि धोंले ह्यायाम्।
स्वर्ग नेरो पृथ्बी म्हयाब्मुँ, दिलेया ङइ बिबै ताँ खोंयोंइ या म्हरिब आरे।”
धाँसे लिउँइँ नास लल् त्हुबै शत्तुर काल ग।
झाइले छों लब्मैं छों आलब्मैं धोंन् तरिगे तलेबिस्याँ चु ह्युल युनन् नास तयाम्।
तलेबिस्याँ खाबइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लइमुँ च म्हि छारा तम्। ओंसोंबै आछ्याँबै सैमैं ताँन् म्हह्याइ, तोन्दोंरि सै छारा तयाल् खाँइमुँ।
छतसि याहवेहजी छ बिइमुँ: “क्हेमैं च आछ्याँबै म्हिमैंए म्हाँजोउँइँले त्होंइ खो, क्हेमैं चमैं ङाँइले स्यो तल् त्हुम्। पापर च्होवाबै सैमैं आछुइद्, झाइले ङइ क्हेमैं ङ ङाँर खल् पिंस्यो।
“अझै तिखे” बिबै मतलब, लाल् खाँबै सैमैं, अथवा सृष्टि तबै सैमैं ताँन् स्योवाब्मुँ, दिलेया लाल् आखाँबै सैमैं चैरिब्मुँ बिब् ग।
दिलेया खाबज्यै आसेल्ले ह्यो खब् धोंले प्रभु खैलसे युब्मुँ। च त्हिंइर मु थेबै कैले म्हयाब्मुँ, मुर्बै ताँन् सैमैं मिइ ख्रोंसि नास तयाब्मुँ, धै चु ह्युल नेरो ह्युलर्बै सैमैं ताँन् म्हयाब्मुँ।
चु ह्युल नेरो म्हिमैंइ म्हाँया लबै सैमैं ताँन् नास तयाम्, दिलेया परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै के लब्मैं खोंयोंन् बिलै तरिम्।
मा ङ्युँइर सिबै म्हिमैं मा ङ्युँइइ पिंइ, छलेन काल नेरो क्रोज्यै या खेंमैंने मुँबै सिनुमैं पिंइ। धै चमैंइ लबै केमैं ङ्ह्योसि परमेश्वरजी निसाफ लइ।
च लिउँइँ परमेश्वरजी काल नेरो क्रोंलाइ मि मुँबै होंल्दोंर भ्योंवाइ। च मि मुँबै होंल्दों प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्यो ग।
झाइले ङइ छारा पृथ्बी नेरो छारा मु म्रोंइ। ओंसोंबै मु नेरो पृथ्बी म्हयाल, मा ङ्युँइ या म्हयाल।
तारे पिरु चर खोंयोंइ सराप तरिब आरे। परमेश्वर नेरो क्यु च्हज क्हुँबै राजगद्दि च सहर न्होंर तब्मुँ। झाइले खीए के लब्मैंइ खीए मिं क्वेसि खीलाइ फ्योब्मुँ।
तलेबिस्याँ राजगद्दिए म्हाँजोर मुँबै क्यु च्हजजीन् चमैंए प्ह्रोंछैं तसि रक्षा लब्मुँ, धै खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै क्युए मूलर खीजी चमैंलाइ डोरेसि बोमिंब्मुँ। धै परमेश्वरजी चमैंए मिर्बै मिग्लि फ्योमिंब्मुँ।”