1 झाइले ङइ छारा पृथ्बी नेरो छारा मु म्रोंइ। ओंसोंबै मु नेरो पृथ्बी म्हयाल, मा ङ्युँइ या म्हयाल।
तोन्दोंरि सैमैं नास तबउँइँले खीजी तिगें जोगेमिंब्मुँ, धै परमेश्वरए च्ह-च्हमिमैंइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब् धोंले सृष्टि या खोंयोंन् बिलै नास तल् आत्हु बिसि सृष्टिइ आशा लइमुँ।
दिलेया खाबज्यै आसेल्ले ह्यो खब् धोंले प्रभु खैलसे युब्मुँ। च त्हिंइर मु थेबै कैले म्हयाब्मुँ, मुर्बै ताँन् सैमैं मिइ ख्रोंसि नास तयाब्मुँ, धै चु ह्युल नेरो ह्युलर्बै सैमैं ताँन् म्हयाब्मुँ।
दिलेया ङ्यो बिस्याँ खीजी ङ्योने बाछा फैसि पिंम् बिबै छारा स्वर्ग नेरो छारा ह्युलन् ह्रेरिब्मुँ। चर खीजी ठिक ठर्दिमिंब्मैं टिल् योंब्मुँ।
च लिउँइँ मा ङ्युँउँइँले खेदो घ्रि त्होंरिब् ङइ म्रोंइ। च खेदोल रुँ च्यु, क्र ङि मुँल। चए रुँ ह्रोंसे मुकुट मुँल, क्र ह्रोंसे परमेश्वरए मिं वाबै आछ्याँबै मिं प्ह्रिल।
झाइले फोस्रे ब्योंबै थेबै राजगद्दि नेरो चर क्हुँबै परमेश्वर ङइ म्रोंइ। खीउँइँले पृथ्बी नेरो मु भौदियाइ, चमैंइ खनिरै क्ल्ह्यो आयों।
राजगद्दिर क्हुँरिबै परमेश्वरजी ङने बिइ, “तारे ङइ ताँन् सैमैं छारा लम्।” खीजी धबै ङने बिइ, “चु ताँ प्ह्रिद्, तलेबिस्याँ चु ताँमैं क्वेंल् त्हुब नेरो भर लल् खाँब मुँ।”
काउदए प्हैं बेर्दिब् धोंले बेर्दियासि मु म्हयाइ। झाइले ताँन् कोंमैं नेरो मा ङ्युँइए म्हाँजोर मुँबै टापूमैं खेंमैंए क्ल्ह्योउँइँले स्योह्याइ।