4 च लिउँइँ अर्को स्वर्गदूतइ ह्रोंसने मुँबै प्हेलर्बै ह्रिस स्योंमैं नेरो क्युए मूलमैंर युवाइ। छलमा चर्बै ताँन् क्यु को तयाइ।
च त्हेरि मिश्रीमैंए स्योंमैं खीजी को लवाइ, छतसि च स्योंमैंर्बै क्यु चमैंइ थुँल् आखाँल।
झाइले याहवेहजी मोशाने बिइ, “‘मिश्र तिगोंन् प्हद्गोमैं खरिगे बिसि हारूनइ प्हरे किंसि स्योंमैं, कुलोमैं नेरो ङ्ह्योमैं फिर यो स्योंन्,’ बिसि हारूनने बिद्।”
खेंमैंइ परमेश्वरए ताँ छेनाले बिप्रल् योंबै ल्हागिर मुउँइँले नाँ युल् आलबै शक्ति चमैंने मुँ, चमैंइ स्योंमैं या को लवाल् खाँमुँ, छलेन चमैंए सैंर मैंबै त्हेर पृथ्बीर तब आतब दुःख पल् खाँबै शक्ति या चमैंने मुँ।
चइ थेबै कैले बिइ, “परमेश्वरने ङ्हिंन्, धै खीए मिं क्वेद्। तलेबिस्याँ खीजी म्हिमैंलाइ निसाफ लबै त्हे तखइमुँ। स्वर्ग, पृथ्बी, मा ङ्युँइ नेरो क्युए मुल्मैं बनेबै परमेश्वरलाइ पद्खु तसि फ्योद्।”
झाइले ताँन् क्युए फिर हग मुँबै स्वर्गदूतइ छ बिब ङइ थेइ, “ओ पबित्र परमेश्वर, क्हि ओंसों ओनोंन् मुँल। तोगो या मुँ, क्हिइ क्ह्रोंसेंन्बै ठिक निसाफ लइमुँ!