1 झाइले च स्वर्गदूत ङिलाइ स्वर्गउँइँले थेबै कैले छ बिब ङइ थेइ, “ह्याद्, धै प्हेल ङिर मुँबै परमेश्वरए ह्रिस पृथ्बीए फिर युवाद्।”
च ह्रेंमैंइ क्हिलाइ आम्हाँदि, च ह्युलमैंर्बै म्हिमैंइ क्हिए मिं आकिं, छतसि चमैंए फिर क्हिए ह्रिंस उँमिंन्।
च लिउँइँ स्वर्गर परमेश्वरए मन्दिरर्बै म्रा थोंयाइ, धै खीजी फैबै बाछाए ठिम झोंथेंबै म्हदुस मन्दिर न्होंर म्रोंइ। च्हमा काम्लि तिम्लि चारइ, मु ङ्हेइ, सयो खइ धै थे-थेबै तिस्यु युइ।
झाइले अर्को स्वर्गदूत मन्दिरउँइँले बैरु त्होंसि थेबै कैले च न्हाँम्स्योर क्हुँरिबै म्हिने बिइ, “क्हिए कोरे छेसि बालि खैंन्, तलेबिस्याँ पृथ्बीर्बै बालिमैं खैंबै त्हे तयाल् खाँइमुँ।”
छलेन अर्को स्वर्गदूत ख्रो पिंबै क्ल्ह्योउँइँले खइ। च स्वर्गदूतइ लुँरिबै मि सिल् आपिंबै जिम्मा योंल। च स्वर्गदूतइ बेल्ले छ्यारबै कोरे छेबै स्वर्गदूतने थेबै कैले बिइ, “पृथ्बीर्बै अँगुर ताँन् मिंल् खाँइमुँ। छतसि क्हिए कोरे छेसि थुद्।”
धबै स्वर्गर बेल्ले थेबै औदिबै चिनु घ्रि ङइ म्रोंइ। चर स्वर्गदूत ङि मुँल, चमैंने आखिरि थेबै दुःख ङि मुँल। च दुःख तल् खाँबै लिउँइँ मत्त्रे परमेश्वरए ह्रिस म्हम्।
अर्को स्वर्गदूतइ ह्रोंसने मुँबै प्हेलर्बै ह्रिस मुर युवाइ। झाइले मन्दिरर्बै राजगद्दिउँइँले “तारे खाँयाइ!” बिबै थेबै कैइ थेइ।