1 च लिउँइँ च्हैंबै प्हरे धों तबै सै घ्रि परमेश्वरजी ङलाइ पिंसि बिइ, “रेद्, धै ङए मन्दिर नेरो ङए मिंर ख्रो पिंबै क्ल्ह्यो च्हैंन्, धै चर ङए मिं क्वेब्मैं कति मुँ च्योद्।
ङ्यो परमेश्वर टिबै क्ल्ह्यो तबइले ङ्योइ कु म्हाँदिल् खाँम्मा? आखाँ! तलेबिस्याँ ङ्योए ज्यु क्ह्रोंसेंन खोंयोंइ तरिबै परमेश्वर टिबै क्ल्ह्यो ग। परमेश्वरजी ङ्योए बारेर छ बिइमुँ: “ङए म्हिमैंने ङ टिब्मुँ, झाइले चमैंने प्रब्मुँ। ङ चमैंए परमेश्वर तब्मुँ, झाइले चमैं ङए म्हिमैं तब्मुँ।”
छतसि क्हेमैं या येशू ख्रीष्टउँइँले परमेश्वरजी खोबै सैंर्बै ख्रो पिंबै ल्हागिर पबित्र खेगिमैं तसि खोंयोंइ तरिबै पारा धोंले पबित्र प्ल्ह टिबै धिं बनेदै ह्याद्।
दिलेया क्हेमैं छ आत, तलेबिस्याँ क्हेमैं परमेश्वरजी त्हाँबै कुल ग, परमेश्वर म्रुँए ख्रो पिंबै खेगिमैं, पबित्र ह्रें नेरो परमेश्वरए म्हिमैं ग। तलेबिस्याँ क्हेमैंइ “परमेश्वरए शक्ति ताँन् भन्दा थेब मुँ” बिसि उँइँमिंरिगे बिसि खीजी क्हेमैंलाइ मिछु खैबउँइँले तेसि खीए थेबै ह्वेर पखइ।
झाइले कै घ्रिइ ङने बिइ, “क्हिइ ल्हें म्हिमैं, ल्हें ह्रेंमैं, ल्हें क्युइ पोंब्मैं नेरो ल्हें म्रुँमैंए फिर परमेश्वरउँइँले तखम् बिबै ताँमैं धबै बिल् त्हुब्मुँ।”
च सहर, चए म्रामैं, नेरो चए बानु च्हैंबै ल्हागिर ङने पोंबै स्वर्गदूतने माराए प्हरे मुँल।