11 छबिमा याहवेहजी चने बिइ, “म्हिए सुँ खाबइ बनेइ? म्हिलाइ लडा, न्ह आथेब, मि म्रोंब, आम्रोंब खाबइ लमिंम्? ङ याहवेहजीन् आङिं वा?
छतसि खो, ङ्यो क्युरु ह्यासि चमैंइ घ्रिइ पोंबै क्युइ घ्रिइ आक्हिरिगे बिसि चमैंए क्युइ खलबल लवाले।”
याहवेहजी लल् आखाँबै सै तोइ मुँ वा? क्हुरिंम्बै ङ युम् बिबै त्हेर ङ क्हि ङाँर एयुब्मुँ। च्हमा साराल च्ह घ्रि तब्मुँ।”
याहवेहजी मि आम्रोंब्मैंए मि थोंमिंम्। ल्हिबै ति नोसि ओलै आखाँब्मैंलाइ याहवेहजी रेमिंम्, याहवेहजी ठिक के लब्मैं म्हाँया लम्।
ओ याहवेह, ङलाइ पोंल् ह्रब् लमिंन्, धै ङइ क्हिए मिंन् थेब् लब्मुँ।
न्ह बनेमिंबै परमेश्वरजी ङ्योए ताँ आथे रो वा? मि बनेमिंबै परमेश्वरजी आम्रों रो वा?
थेबै न्ह नेरो ङ्ह्योबै मि, ङ्हिंन-ङ्हिंन् याहवेहजीन् बनेब् ग।
कनमैंइ मि म्रोंइमुँ, डुँड्मैं प्रइमुँ, कोर खब्मैं सइमुँ, न्ह आथेब्मैंइ न्ह थेइमुँ, सियाब्मैं सोइमुँ धै ङ्हाँदुमैंने परमेश्वरउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिमिंइमुँ।
दिलेया ङइ बिबै ताँ क्हिइ आक्वेंसेरो क्हि लडा तब्मुँ। चु ताँ पूरा आतन् समा क्हि पोंल् खाँरिब् आरे। ङइ बिबै ताँ ठिक त्हेर खैले बिलेना पूरा तब्मुँ।”
च तोदोंन् जकरिया पोंल् खाँब् तइ, धै परमेश्वरए मिं क्वेंबर होंइ।
दिलेया को-कोइ म्हिमैंइ “मोंइ स्याबै म्हिए ताँ छाब आत! मोंइ मि आम्रोंबै म्हिए मि म्रोंल् लल् खाँम् रो वा?” बिमल।