1 क्हेमैं परमेश्वरजी खोबै प्हसेमैं ग, छतसि क्हेमैं खी धोंन् तबै भों लद्।
छ लस्याँ मत्त्रे क्हेमैं स्वर्गर टिबै आबाए सन्तान तब्मुँ। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी दुष्ट म्हिमैं नेरो छ्याँब् लब्मैं ङ्हिंना-ङ्हिंनए फिर त्हिंयाँ प्रेमिंमुँ, धै धर्मि नेरो पापिमैं ङ्हिंना ङ्हिंनए ल्हागिर नाँ युमिंइमुँ।
छतसि क्हेमैंए स्वर्गर टिबै आबा पक्का के लब् धोंले क्हेमैं या छलेन् पक्का के लल् त्हुमुँ।”
दिलेया खा-खाबइ खीए ताँ थेसि खीए फिर बिश्वास लइ, खीजी चमैंलाइ परमेश्वरए सन्तान तबै हग पिंइ।
धै परमेश्वरजी ख्रीष्टर क्हेमैंलाइ क्षमा लब् धोंले क्हेमैंज्यै या घ्रिइ घ्रिलाइ क्षमा लसि घ्रिइ घ्रिए फिर सैं प्ल्हसि ल्हयो खद्।
छले क्हेमैं तोइ छ्याब् आरेब तसि परमेश्वर ङो आसेब्मैंए म्हाँजोर तोइ खोट आरेबै परमेश्वरए सन्तान तद्। छतस्याँ परमेश्वर ङो आसेब्मैंए उँइँर क्हेमैं मुसारा धोंले चारब्मुँ।
क्हेमैं परमेश्वरजी खोबै त्हाँबै पबित्र म्हिमैं ग। छतसि खीए म्हिमैं तबइले क्हेमैंइ आगुए फिर ल्हयो खसि छ्याँबै के लब, थेब् आप्हैंब, ह्रिस आखब, धै सैदिल् खाँब तद्।
छतसि ओ ङइ खोबै थुमैं, परमेश्वरजी ङ्योए फिर छले म्हाँया लबइले ङ्योज्यै या घ्रिइ घ्रिने सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लल् त्हुम्।