2 थेब् आप्हैंन्, च्योंब् तसि ह्रिस आखल्ले घ्रिइ घ्रिलाइ सैदिसि म्हाँया लद्।
याहवेह बेल्ले थेब मुँलेन थेब् आप्हैंब्मैंलाइ खीजी ङ्ह्योम्, दिलेया थेब् प्हैंब्मैं बिस्याँ खीजी ह्रेंगोउँइँलेन् ङो सेम्।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंल् त्हुम्, करल् त्हुम् ठिक निसाफ लल् त्हुम् बिदै ह्रोंसए शक्तिर ट्होदै ह्याद्। क्हिए क्योलो योजी औदिबै केमैं लमुँ!
थेब् प्हैंब्मैंने क्ह्रिसि लुडिबै सैमैं चुब् भन्दा बरु च्योंने तसि ङ्हाँदुमैंने टिब छ्याँब् ग।
आगुलाइ प्ह्रब्मैंलाइ खीजी प्ह्रम्, दिलेया कुरब्मैंलाइ खीजी ल्हयो खम्।
ङए खर्गु नोद्, धै ङने बालु लोद्, तलेबिस्याँ ङ ताँनए फिर ल्हयो खम्, धै ङ थेब् आप्हैं। छतसि क्हेमैंए सैंर छिं ङ्हाँल् योंब्मुँ।
झाइले येशूजी चमैंने बिइ, “च्या, क्हेमैं कति बिश्वास आलबै म्हिमैं मुँन! ङ क्हेमैंने कति समा टिल् त्हुम्? ङइ क्हेमैं खोंयों समा सैदिल् त्हुम्? च कोलो ङ ङाँर पउ।”
च्योंने तसि मिक्लि पिदै यहूदीमैंइ लबै जाल झेलर ने दुःख कष्टरै या ङइ प्रभुए सेवा लइ।
ङ्यो बिश्वासर भोंसि तब्मैंइ बिश्वासर आभोंबै अलिमैंइ संका लबै ताँमैं सैदिल् त्हुम्। छलेन ङ्योइ ह्रोंस मत्त्रे सैं तोंबै केमैं लल् आत,
अरूमैंइ तो ललेया म्हाँया लबै म्हिइ सैदिम्, ताँन् सैर खोंयोंइ बिश्वास लम्, तोन्दोंरि सैर आशा थेंम्, धै ताँन् सै ढुक्कले सैदिम्।
घ्रिए फिर दुःख तमा घ्रिइ ल्होद्। छलमा क्हेमैंइ ख्रीष्टजी पिंबै ठिम पूरा लब्मुँ।
च आशिकमैं तो जा बिस्याँ, ङ्यो परमेश्वरए उँइँर छ्याँबै छ्ह थोल् खाँरिगे बिसि चु ह्युल बनेब् भन्दा ओंसोंन् ख्रीष्टने घ्रिन् लसि खीजी ङ्योलाइ त्हाँइ।
क्हेमैंए फिर तो तलेया क्हेमैंइ ढुक्कले सैदिल् खाँरिगे बिसि परमेश्वरए थेबै शक्तिउँइँले ताँन् भों योंरिगे। छतसि क्हेमैं सैं तोंदै भोंसि तद्।
छतसि बाबु, क्हि परमेश्वरए म्हि ग। क्हिइ चु छाबै लोबए केमैं आलद्। बरु परमेश्वरए उँइँर छेनाले सेवा लबर, बिश्वासर, म्हाँयार, खैतबै दुःखन् तलेया भोंब् तसि सैदिसि थेब् आप्हैंनले ढुक्कले टिद्।
ह्रोंसने आक्ह्रिब्मैंलाज्यै या छेनाले लोदा सैंदा लल् खाँब तल् त्हुम्। छ लस्याँ परमेश्वरजी चमैंए सैं एसि क्ह्रोंसेंन्बै ताँ क्होबै सैं पिंलै।
छतसि ताँन् आछ्याँबै ताँ नेरो दुष्ट केमैं लब पिवाद्, बरु परमेश्वर म्हाँदिसि खीए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंए सैंर थेंसि च्योंने तद्। छलस्याँ क्हेमैं जोगेब्मुँ।
बरु ह्रोंसए सैं न्होंरि ख्रीष्टलाइ “प्रभु” मैंसि खीए सेवा छेनाले लद्। खाबज्यै या “क्हेमैंइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लसि तो योंम्?” बिसि ङ्योएस्याँ छ्याँबै सुँले ह्रिस आखल्ले ज्वाफ पिंबर खोंयोंइ बिले तयार तद्।
आखिरि ताँ चु मुँ: क्हेमैं ताँनए सैं घ्रि तद्। अरूए फिर दुःख तमा ल्हयो खद्। घ्रिइ घ्रिलाइ ह्रोंसए अलि-अङाँमैंने धोंले म्हाँया लद्। आगुए फिर ल्हयो खद्, सैं सारो आलद्।