7 ङए छ्हर खैतबै दुःख तलेया ङइ सैदिइ। धै ङइ लल् त्हुबै के छेनाले लइ। छले ङए फिर खैतबै दुःख तलेया ङइ बिश्वास लब आपि।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ किंनु, धै च आचुँन्; सिरसुबास मुँब नेरो ताँ क्होबै म्हि तदु।
दिलेया येशूजी च च्हमिरिने बिइ, “ओ नानि, ङए ताँ थेद्! परमेश्वरए ताँ थेसि खीजी बिब् म्हाँदिबै म्हिइ झन् आशिक योंब्मुँ।”
दिलेया छ्याँबै सर तेबै प्लु चुन् ग: खाबइ परमेश्वरए ताँ थेसि छेनाले खोंर थेंमुँ। धै चए फिर तोइ तखलेया सैदिसि ल्हें रोमैं रोम्।”
“क्हिजी ह्युलउँइँले त्हाँसि ङने पिंबै म्हिमैंलाइ ङइ क्हि ङो सेल् पिंइँमुँ। चमैं क्हिल्ना मुँल दिलेया क्हिजी चमैं ङलाइ पिंइँमुँ। चमैंइ क्हिए ताँमैं ङिंइँमुँ।
येशूजी चमैंने बिइ, “ङलाइ कुल्मिंबै परमेश्वर आबाजी बिब् ङिंब नेरो खीजी पिंबै के खाँन् लबन् ङए चबै सै ग।
यूहन्नाइ ह्रोंसए केमैं खाँबि छेमा छ बिल, ‘क्हेमैंइ ङ खाब् जा बिसि मैंल? जोगेमिंबै म्रुँ ख्रीष्ट ङ आङिं। दिलेया ङए लिउँइँ म्हि घ्रि युसिन् मुँ, खीए प्हलेर्बै जुत्ताए तनि प्ल्हबर ङ्हेंब ङ आरे।’
दिलेया ङइ ह्रोंसए छ्ह ह्रोंसए ल्हागिर तोइ सैइ आमैं। बरु परमेश्वरजी म्हिमैंए फिर दयाम्हाँया लबै बारेर सैं तोंबै ग्वाइ बिप्रबर प्रभु येशूजी पिंबै के ङइ ताँन् लल् खाँरिगे बिब् मत्त्रे ङइ मैंम्।
परमेश्वरजी ङने चर ह्याद् बिबइले ङ ह्याइ। ङइ लरिबै के खेरो आह्यारिगे बिसि खाबज्यै आसेल्ले चर्बै चिब्मैंने मत्त्रे ङइ अरू ह्रेंमैंलाज्यै बिमिंबै सैं तोंबै ताँमैंए बारेर बिइ।
ङइ ओंसों दुःख योंब क्हेमैंइ म्रोंइमुँ, अझै छाबन् दुःख योंरिइमुँ बिब क्हेमैंइ थेइमुँ। छले ङइ योंब् धों तबै दुःखरै या क्हेमैं ङने बालु प्रइन मुँ।
ओ ङए च्ह तिमोथी, ङइ क्हिने बिमुँ, अगमबक्तामैंइ ओंसों क्हिए बारेर बिबै तामैंउँइँले भों योंसि बिश्वासर छ्याँबै सैं लसि छेनाले के लल् खाँब् तद्।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै ल्हागिर बिश्वासर भोंब् तद्। चुए ल्हागिर्न परमेश्वरजी क्हिलाइ त्हाँब् ग, चु ताँए बारेर्न क्हिइ लबै बिश्वासए ग्वाइ क्हिइ ल्हें म्हिमैंए उँइँर पिंल।
ओ तिमोथी, ङइ क्हिने बिबै ताँमैं छेनाले सैंर मैंथेंन्। कोइ म्हिमैं बुद्धि मुँब प्हैंसि आछ्याँबै स्योलिबै ताँ लम्, धै फाक्कर्न प्होंगि मिम्। छाबै ताँउँइँले स्यो तद्।
ङ्योने मुँबै पबित्र प्ल्हउँइँले क्हिए जिम्मार पिंबै केमैं छेनाले लद्।
दिलेया क्हिइमि ङइ लोमिंबै ताँमैं, ङए बानि ब्योर, ङइ लल् म्हैबै केमैं, ङए बिश्वास, ङइ पैंल् खाँबै ताँ, ङइ लबै म्हाँया नेरो दुःख सैदिबै शक्ति म्रोंइमुँ।
पृथ्बीर्बै ताँन् म्हिलाइ जाँच लबर दुःख तबै त्हे खब्मुँ। दिलेया ङइ ‘ढुक्कले सैदिद्’ बिमा क्हेमैंइ ङिंइ, छतसि च जाँच लबै त्हेर खबै दु:खउँइँले ङइ क्हेमैंलाइ जोगेमिंस्यो।
क्हेमैंइ लबै केमैं ङइ सेइमुँ। क्हेमैंने भों ल्हें आरेलेया क्हेमैं ङइ लोमिंब् धोंले प्रइमुँ, धै ङलाइ आपिइमुँ। ङइ क्हेमैंए ल्हागिर म्रा थोंथेंइमुँ, च म्रा खाबज्यै तोरल् आखाँ।
चमैं घ्रि घ्रिलाइ फोस्रे ब्योंबै क्वें पिंसि “म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ सैवाब् धोंलेन्, क्हेमैंए अलि-अङाँमैं नेरो अरू के लबै थुमैंलाज्यै या सैवाब्मुँ। च सैल् त्हुब्मैं ताँन् आसैन् समा अझै तिस्याँदे पैंन्,” बिसि परमेश्वरजी चमैंने बिइ।