10 પાચમા હોરગા દૂતાય ચ્યા વાટકામાઅને ડૉડ ચ્યા જંગલી જોનાવરા રાજગાદ્યેવોય રેડી દેના, એને ચ્યા લીદે પુરા રાજ્યાવોય આંદારાં ઓઈ ગીયા, એને લોક ચ્યે પીડા લીદે પોતે જીબ ચાવા લાગ્યા.
એને હોરગા દૂત આગડા બાઠયેમાય ટાકી દેઅરી, તાં રોડના એને દાત કોકડાવના હેય.
એને પાપી લોકહાન આગડા બાઠયેમાય ટાકી દી, તાં રોડના એને દાત કોકડાવના હેય.
તોવે રાજાય ચાકારાહાન આખ્યાં, ‘એલાલ આથ પાગ બાંદિન બાર્યા આંદારામાય ટાકી દિયા, તાં એલા રોડના એને દાત કોકડાવના રોય.’
તોવે તો ચ્યાલ બોજ કોઠાણ સાજા દેયન, એને ચ્યા ભાગ ડોંગ્યા લોકહાઆરે ગોણવામાય યી: જાં રોડના એને દાત કોકડાવના હેય.”
બાકી રાજ્યા પાહાહાન એટલે યહૂદી લોકહાન બાઆ આંદારામાય ટાકલા જાય. તાં રોડના એને દાત કોકડાવના હેય.
તાં રોડના એને દાત કોકડાવના ઓરી; જોવે તુમા આબ્રાહામા એને ઈસાક એને યાકૂબા એને બોદા ભવિષ્યવક્તાલ પોરમેહેરા રાજ્યામાય બોઠલા, એને તુમહાન બાઆ કાડી દેનલા એઅહા.
બોદહા આદર કોઆ, પોતાના બોદા વિસ્વાસ્યાહાવોય પ્રેમ કોઆ, પોરમેહેરા દાક રાખા, રાજા સન્માન કોઆ.
એને દોરતીવોય રોનારા બોદા લોક ચ્યાહા મોરણાકોય આનંદિત એને મગન ઓરી, એને યોકબિજાલ બેટ દોવાડી, કાહાકા યા બેની સાક્ષીદારહાય દોરતીવોય રોનારાહાલ સતાવણી કોઅલી આતી.
બાકી દેવાળા બાઆપુર નાંય માપના, કાહાકા તો જાગો ચ્યાહાન દેનલો ગીયહો, તો જ્યેં માયેવોય બોરહો નાંય કોએ એને ચ્યે બેતાલીસ મોયના લોગુ પવિત્ર શેહેર યેરૂસાલેમવોય રાજ્ય કોઅરી.
ચ્યાહા મોઅલા શરીર મોઠા શેહેર યેરૂસાલેમ શેહેરા વાટેવોય પોડી રોય, જીં ચિન્હા રુપામાય સદોમ એને મિસર આખવામાય યેહે, જાં ચ્યાહા પ્રભુ બી હુળીખાંબાવોય ચોડાવામાય યેનલો આતો.
તી થેએ જ્યેલ તુયે દેખ્યેલ, તી ઈ મોઠા શેહેર હેય, જીં દોરતીવોય બોદા રાજહાવોય રાજ્ય કોઅહે, કાહાકા પોરમેહેરે પોતે ઉદ્દેશ પુરો કોઅરાહાટી ચ્યાહા મોનામાય ઇચ્છા ઉત્પન્ન કોઅય દેની, ઈંજ કારણ હેય કા ચ્યાહાય બોદો ઓદિકાર ચ્યા જંગલી જોનાવરાલ દેય દેનો, જાવ લોગુ પોરમેહેરાય જીં આખલા આતા તી પુરાં નાંય ઓઅય જાય.”
યાલ હોમજાંહાટી જ્ઞાના ગોરાજ હેય, જંગલી જોનાવરા હાત ટોલપે રોમ શેહેરા હાત ડોગહાન દર્શાવતેહે, જાં તી થેએ રાજ્ય કોઅતી આતી. ચ્યા હાત રાજાબી હેય.
ચ્યાય જોરખે બોંબલીન આખ્યાં, “બાબેલા મોઠા શેહેર નાશ ઓઅય ગીઅલા હેય, આમી ઈ બુતહા ગુઉ, એને બોદે બુતાહા આશ્રય એને હર યોક અશુદ્ધ એને ચિડહા ગોરો બોની ગીયહા.
પાછે યોક ગોતીવાળા હોરગા દૂતાય મોઠયે ગોઅટયે પુડા હારકો યોક મોઠા દોગડાલ ઉચકીન, એને એહેકેન આખીન દોરિયામાય ટાકી દેનો, “મોઠા શેહેર બાબેલ બોજ પીડાકોય નાશ કોઅય દેવામાય યી, એને ઈ કોયદિહી પાછા નાંય દેખાયી.
તાં રાતી આંદારાંજ રોય, કાદાં દિવા નાંય હોલગાડી, તાં પાછો વોવડા એને વોવડી ખુશી આવાજ નાંય વોનાયા યી, એહેકેન યાહાટી ઓઅરી, કાહાકા ચ્યા વેપાર્યાહાય, જ્યા બોદી દોરતીવોય મોઠા આતા, ચ્યાહા જાદુકોય બોદી જાતી લોકહાન દોગો દેનલો હેય.
પાછો ચૌથા હોરગા દૂતાય તુતારી વાજાડી એને દિહા યોક તિહાઇ ભાગ એને ચાંદા યોક તિહાઇ ભાગ એને તારહા યોક તિહાઇ ભાગ વોય ટોકરાયા, ચ્યા લીદે દિહયા યોક તિહાઇ દિહા ઉજવાડો નાંય દેનો, એને ચાંદ એને તારહા રાતી યોક તિહાઇ સમય નાંય જોની દેની.
ચ્યાય બોજ ઉંડા ખાડાલ ખોલ્યો, એને બોજ ઉંડા ખાડામાઅને મોઠી બાઠી હારકો દુકળો નિંગ્યો, એને બોજ ઉંડા ખાડામાઅને નિંગલા દુકળાકોય દિહી એને વાતાવરણ ડાકાય ગીયા.