4 એને જ્યા ગોઆમાય જાહા, તાંજ રા; એને તાઅનેજ રાજા લેઈને જાયા.”
“એને જ્યા કોઅહાબી શેહેરામાય નાયતે ગાવહામાય જાહા, તે ચ્યે માન એહેકેન પુછ્યાં કા ઈહીં કું હારો હેય એને જાંઉ લોગુ તાંઅરે નાંય જાહા, તાંઉલોગુ ચ્યાજ ગોઅમે રોજા.
એને ઈસુવે ચ્યાહાન આખ્યાં, જોવે તુમા કાદા ગોઓ રાંહાટી જાહા, તાંજ રોજા, તાંઅરે તુમા નિંગી જાહા તાંઉલોગુ ચ્યાજ ગોઅમે રોજા.
ચ્યે ચ્યાહાન આખ્યાં, “વાટેહાટી કાય નાંય લેઅના, લાકડી નાંય, કા ઠેલી નાંય, કા બાખે નાંય, પોયહા નાંય, એને બેન-બેન ઝોબા નાંય રાખના.
એને જાં તુમહાન લોક નાંય હાદેત, તાંઅરે નિંગી જાયા, એને ચ્યાહાન નિશાણી દાંહાટી, તુમહે પાગહા આરેને ઉદળાં તાંજ ખેખરી ટાકજા, ચ્યાહાન ઈ ચેતાવણી દાંહાટી કા પોરમેહેરા એહેરે મિળનારી સાજા ચ્યા પોતેજ જાબાવદાર હેય.
એને જોવે ચ્યેય ચ્યે કુટુંબ હાતે બાપતિસ્મા લેદા, તોવે ચ્યેય વિનાંતી કોઅયી, “જો તું માન પ્રભુવા વિસ્વાસીની હોમાજતોહો, તે ચાલીન મા ગોઆમાય રા,” એને તી આમહાન માનાડી લેય ગીયી.