1 યાહાટી આમહાન જીં ખોબાર મિળલી હેય, ચ્યાવોય હારિરીતે દિયાન દાં જોજે, કાય એહેકેન નાંય ઓએ કા આમા વાટેથી બટકી જાજે.
કાય તુમા આજુ લોગુ નાંય હોમજ્યાહા કા? કાય તુમહાન ચ્યા પાચ ઓજારાહા પાચ બાખ્યો નાંય ઇત હેય કા, એને નાંય કા તુમાહાય કોલ્યોહો ટોપલ્યો બોઅલ્યો?
કાય તુમહે ડોળા આંદળા હેય તેન તુમહાન નાંય દેખાય? કાય તુમહે કાન બોઅર્યા હેય તેન તુમા નાંય વોનાત? એને તુમહાન યાદ નાંય રિયા?
બાકી હારી જમીનીમાય તે યે હેતેં, કા પોરમેહેરા વચન વોનાયને હારાં એને ચોખ્ખાં મોનાકોઈન માની લેતહેં, એને ચ્યે ધીરજથી ફળ દેતહેં.”
“ઈ વાત તુમા દિયાન દેયન વોનાયા, આંય, માઅહા પોહો, મા દુશ્માનાહા આથામાય દોરાય જાનારો હેય.”
તોવે ચ્યાહાય ઈસુલ ઠોકાંહાટી દોગડા ઈશ્યા, બાકી ઈસુ દેવાળામાઅને ઠાવકોજ જાતો રિયો.
જો પોરમેહેરાય તુમહાન પાહા માનીન જેહેકેન દેનેલ, તુમા ચ્યા ઉત્તેજન દેનારા સંદેશાલ વિહીરાય ગીયહા, “ઓ મા પોહાહાય, જોવે પોરમેહેર તુમહાન શિક્ષા કોએ ચ્યેલ તુમા નોકામી મા માનહા એને તો ઠપકો દેઅરી તોવે તુમા નિરાશ નાંય ઓઅતા.
યાહાટી આંય યે વાતહેલ આમી લોખના કામ કોઅય રિયહો, એટલે મા મોઅના પાછે તુમા હર વેળાયે યાહાન યાદ રાખી હોકે.
ઓ મા પ્રિય વિસ્વાસી બાહા એને બોઅયેહેય, આમી આંય તુમહાન ઈ બિજા પત્ર લોખતાહાવ, માયે તુમહાન યે બેની પત્રે યાહાટી લોખ્યેહેં, એટલે જ્યો વાતો તુમા પેલ્લેથી જાંઅતાહા, ચ્યાહા બારામાય તુમહાન યાદ દેવાડવાથી આંય તુમહે મોનામાય શુદ્ધ વિચાર પેઅદાહા કોઅઇ હોકુ.