12 Ачан Захарийа гӧрдӱ ону, ӱрктӱ. Бир бӱӱк корку басты ону.
12 Açan Zahariya gördü onu, ürktü. Bir büük korku bastı onu.
Ачан гирдилӓр мезар ичинӓ, гӧрдӱлӓр бир генч оланы, ангысы отурурду саа тарафта, гиийимни бийаз рубайлан. Карылар коркудан даптур гелдилӓр.
Марийа бу лафлардан шашты да дӱшӱнмейӓ варды. О сорарды кенди-кендинӓ, не аннамасы вар бу селӓмин?
О бакты уз она да, ӱркӱп, деди: «Не вар, Саабим?» Ангил ӂувап етти: «Сенин дуаларын хем ииликлерин етиштилӓр Аллаха, да О аклына гетирди оннары.
Ачан гӧрдӱм Ону, дӱштӱм айакларына ӧлӱ гиби. О койду саа елини беним ӱстӱмӓ да деди: «Коркма! Бӓним Баш хем Сон.