وَحَيُ يَحَيَ 9:2 - اَلْکَوَلْ کٜسَلْ ندٜرْ فُلْفُلْدٜ شَکَ نَاجٜىٰرِيَ2 ندٜ حٛودٜرٜ ندٜنْ مَٻِّتِ نغَيْکَ کَنْ، سٜيْ وٛکَّ شُرْکَ ٻَلٜحَ وُرْتٛيِي بٛ شُرْکَ لَدّٜ ݧَامٛورٜ حِيتٜ، کَ ٻَلْوِنِ نَانغٜ اٜ نجَيْرِ دٛوْ؞ Faic an caibideil |
ندٜرْ وَحَيُ طُمْ مِ يِعِ ڤُشِّ اٜ وٛنْٻٜ دٛوْ مَجِّ، اٜ ٻٜ شُدِّ غَبَاجٜ مَٻّٜ اٜ تٛغّٛحٛيْ نجَمْندِ اٜ کٛيْ مبٛوجِ شٛلٛيْ بٛ حِيتٜ، اٜ شُوطِجُمْ، اٜ نَرٜىٰرِجُمْ؞ کَدِمَا کٛو نغُيٜ ڤُشُّ اٜ وٛودِ حٛورٜ بٛ ندٜ سٜمْبِنْدُ، ندٜنْ حِيتٜ اٜ شُرْکَ اٜ کَاپٜ ݧَامٛوجٜ حِيتٜ اٜ وُرْتٛيٛو دَغَ کٛنْدُطٜ مَجِّ؞