وَحَيُ يَحَيَ 4:9 - اَلْکَوَلْ کٜسَلْ ندٜرْ فُلْفُلْدٜ شَکَ نَاجٜىٰرِيَ9 فُو شَرٜلْ نغٜلْ طُمْ طٛنْ تَغَاطُمْ غٛودُطُمْ يٛنْکِ يِمِ غِمٛلْ مَنْتُکِ، اٜ مَوْنِنْکِ، اٜ يٜتُّکِ اٛنْ طٛنْ جٛوطِيطٛ دٛوْ جٛوطٛرْغَلْ نغَلْ غٛودُطٛ يٛنْکِ حَا اَبَدَا اَبَدِنْ، Faic an caibideil |
طُمْ طٛنْ تَغَاطُمْ نَيُمْ غٛودُطُمْ يٛنْکِ، کٛو طُمٜ اٜ وٛودِ بِيٜىٰلِ جٛوٜىٰغٛعٛ؞ اٜ طُمْ وٛودِ غِتٜ تٛ ٻَنْدُ کٛو تٛيٜ؞ جٜمَّ اٜ ݧَلَوْمَ طُمْ اَلَتَا يِمُکِ اٜ طُمْ وِعَ، «اٛ شٜنِيطٛ، اٛ شٜنِيطٛ، اٛ شٜنِيطٛ، اَللَّه جٛومِرَاوٛ جٛومُ بَوْطٜ، کَنْکٛ وٛنِ ندٜنّٛ، کَنْکٛ وٛنِ جٛونِ، کَنْکٛ وٛنِ يٜىٰسٛ طٛعٛ!»