1 حَالَ کَنْ طٛنْ کَ تَبُّتُکَ وِعُکِ: غَطّٛ ٻٜرْندٜ مُوطُمْ دٛوْ وَرْتُکِ مَوْطٛ کَوْتَلْ تٛکُّٻٜ يٜىٰسُ، اٛ يِطِي کُوغَلْ بٛنْغَلْ وٛنْ طٛنْ؞
اٜ مِ وِعَعٛنْ، بٛ نٛنْ مَلَاعِکَعٜنْ نَنِرْتَ بٜلْطُمْ يٜىٰسٛ اَللَّه تٛ غَطٛووٛ حَکّٜ غٛعٛتٛ اَلِي وَطُکِ حَکّٜ سٛعَّکٜ تٛ اَللَّه؞»
«نغَمْ طُمْ وِنْدَامَ ندٜرْ دٜفْتٜرٜ جَبُورَ دٛوْ مَاکٛ وِعُکِ، ‹اَلْ وُرٛ مَاکٛ وَرْتَ وِنْدٜ، تٛع کٛو مٛيٜ جٛوطٛو ندٜرْ مَاغٛ؞› کَدِمَا وٛنْدٜ اَايَارٜ وِعِي، ‹اَلْ غٛطّٛ حٛشَّ کُوغَلْ اَرْدَارٜ مَاکٛ؞›
ڤَامَنٜىٰ کٛعٜ مٛوطٛنْ، ندٜىٰنٛنْ اٛرْندٜ ندٜ رُوحُ اَللَّه حٛکِّعٛنْ؞ نغَرْتٜىٰ وٛيْنَاٻٜ کَوْتَلْ يِمْٻٜ اَللَّه، ٻٜ اٛ سٛودِرِ اٜ مَيْدٜ ٻِطّٛ مَاکٛ؞
جٛونِ اٜ مِ مٜتَنَعٛنْ اٛنٛنْ يِمْٻٜ نَاع يَحُودَنْکٛعٜنْ؞ ندٜ مِ لِلَاطٛ تٛ يِمْٻٜ نَاع يَحُودَنْکٛعٜنْ، مِ فِيَيْ غَبَارٜ اَمْ دٛوْ کُوغَلْ نغَلْ اَللَّه حٛکِّيَمْ مِ وَطَ،
اٛ وَطُ نٛنْ نغَمْ اٛ سِرْيٛو يِمْٻٜ مَاکٛ نغَمْ ٻٜ کُوَ کُوغَلْ مَاکٛ، نغَمْ تٛکُّٻٜمٛ مَوْنَ، شٜمْبِطَ ندٜرْ تٛکُّکِمٛ؞
مِنْ بُلُسْ اٜ تِمٛوتِ مِنْ مَشُّٻٜ يٜىٰسُ اَلْمَسِيحُ؞ مِنْ مبِنْدَنْ فُو يِمْٻٜ اَللَّه تٛکُّٻٜ يٜىٰسُ وٛنْٻٜ غَرِيرِ فِلِبِ اٜ مَوْٻٜ اٜ حُوٛوٻٜ ندٜرْ کَوْتَلْ تٛکُّٻٜ يٜىٰسُ؞
طٛنْمَا اٜ مِنْ تٛرٛوعٛنْ بَنْدِرَاٻٜ، کَٻَنٜىٰ ٻٜ نغِطَا کُوغَلْ، شٜمْبِطِنٜىٰ غٜوْرُٻٜ، مبَلّٜىٰ ٻٜ شٜمْبِطَا، نغَادٜىٰ مُݧَلْ اٜ کٛو مٛيٜ؞
يٜىٰسُ اَلْمَسِيحُ وَرِي ندٜرْ دُونِيَارُ نغَمْ حِسْنَ غَطٛوٻٜ حَکّٜ؞ حَالَ کَعَ کَ تَبُّتُکَ کَ حٜوْتِي طُمْ جَٻَکَ؞ مِنْ بٛو، مِ ٻُرِي کٛو مٛيٜ وَطُکِ حَکّٜ؞
حَالَ کَعَ کَ تَبُّتُکَ کَ حٜوْتِي طُمْ جَٻَکَ؞
حَالَ کَعَ طُمْ غٛونغَ: «تٛ اٜنْ مَيْدِي اٜ يٜىٰسُ، اٜنْ نجٛوطٛدٛتٛ اٜ مَاکٛ؞
ندٜ مَوْطٛ کَوْتَلْ تٛکُّٻٜ يٜىٰسُ اٛ کُوَنٛووٛ اَللَّه، دٛولٜ اٛ وَرْتَ وَلَا کٛ طُمْ حُطِرْتَمٛ؞ تٛع اٛ وَرْتَ مَوْنِنٛووٛ حٛورٜ، کٛو جَوْطٛ مٜتِّنْکِ ٻٜرْندٜ، کٛو جَرٛووٛ، کٛو طَٻِّتٛووٛ حَوْرٜ، کٛو غِطّٛ شٜىٰدٜ؞
فِي طُعُمْ طُمْ مبِيمَامِ طُمْ غٛونغَ؞ اٜ مِ يِطِ شٜمْبِطِنَا حٛرِيٻٜ دٛوْ مَاجُمْ نغَمْ کٛولِيٻٜ اَللَّه نغَاتَ حَکِّيلٛ مَٻّٜ دٛوْ وَطُکِ کُوطٜ بٛطّٜ؞ فُو فِي طُعُمْ اٜ وٛوطِ طُمْ نَفَنَيْ کٛو مٛيٜ؞
ڤَامَنٜىٰ کٛعٜ مٛوطٛنْ تٛع ندُلّٛنْ حٜٻُکِ بَرْکَ اَللَّه، نغَمْ تٛع وٛنْغٛلْ طَطٛلْ کَاطُنغٛلْ مَوْنَ فٛوطَ شَطُّمْ وٛنَّ يِمْٻٜ طُطْٻٜ؞
ندٜنّٛ اٛنْ نَنْدِي اٜ بَالِ مَجُّطِ لَاوٛلْ، اَمَّا جٛونِ طُمْ سٛعّٛيِيعٛنْ نغَمْ تٛکّٛنْ غَيْنَاکٛ ڤَامَنَيْطٛ يٛنْکِيجِ مٛوطٛنْ؞
اَمَّا تٛع غٛطّٛ ندٜرْ مٛوطٛنْ يَرَ تٛرَّ نغَمْ وَطُکِ وَرْحٛورٜ، کٛو نغُيْکَ، کٛو وَطُکِ کٛ حَلِّ، کٛو وَطُکِ کٛ وَطَاکَ؞
ڤَامَنٜىٰ اٛرْندٜ اَللَّه ندٜ طُمْ تَمْبِنِعٛنْ؞ ڤَامَنٜىٰندٜ ندٜرْ بٜلْطُمْ ٻٜرْندٜ، نَاع بٛ دٛولٜ طُمْ وَطَتَعٛنْ، طٛنْمَا نَاع نغَمْ حٜٻُکِ شٜىٰدٜ، اَمَّا نغَمْ اٛنْ نغٛودِ يِدّٜ کُوغَلْ نغَلْ ندٜرْ ٻٜرْطٜ مٛوطٛنْ؞