1 بِيتُرُسْ 2:1 - اَلْکَوَلْ کٜسَلْ ندٜرْ فُلْفُلْدٜ شَکَ نَاجٜىٰرِيَ1 نغَمْ نٛنْ، اَلٜىٰ کٛو اِرِ طُمٜ نغِکُّ کَلُّطُمْ؞ اَلٜىٰ فٜوْرٜ، اٜ نغِکُّ مُنَافُکِيجٛ، اٜ لَوْلِيرُ، اٜ حُطُکِ وٛٻّٜ کٛو اِرِ کِيٜ؞ Faic an caibideil |
نٛ وَطَتَ مبِعَا بَنْدِرَاوٛ مَاطَ، ‹بَنْدِرَاوٛ، اَلْ مِ اِتَّنْمَا غٜىٰنٜلْ ندٜرْ حِتٜرٜ مَاطَ،› ندٜنْ اَنْ اٜ حٛورٜ مَاطَ اَ يِعَايِ لٜغَّ وٛنْغَ ندٜرْ حِتٜرٜ مَاطَ؟ اَنْ مُنَافُکِيجٛ، اَرْتُ اِتُّکِ لٜغَّ وٛنْغَ ندٜرْ حِتٜرٜ مَاطَ، ندٜنْ نغِعَا بٛطُّمْ کٜٻَا نٛ اِتِّرَا غٜىٰنٜلْ غٛنْغٜلْ ندٜرْ حِتٜرٜ بَنْدِرَاوٛ مَاطَ؞