15 मियागाडाल बोरे मानेयतुन हव्काना या कलाना बुतो या खराब बुतो कियाना या दुसरोना बुतोतिगा कय वाटानाते पकायि तकलिप ताहाना सन्दि बनेकेमाट।
नावा पोल्लो मानेमान्तोर ओद कारणते मानेय मिकुन अपमान कियानुरक अनि पकाय तकलिप हियानुरक अनि मिया विरोदते सबोय प्रकारता खराब पोल्लोंग खोटाल इन्दानुरक असके निमाट धन्य मन्तोरिट।
बदाम मिकुन आग्या किन्तोरोम अदामे निमाट वरोर दुसरो विस्वासिना बुतोतिगा कय लावे केमाकिर, अनि आप आपुना कयदे आपुना बुतोकिसुन पयसांग कमेहकियाना कोसिस किम्ट,
अनि मियागडाल हुचुक लोकुरक आपुना बुतो केवोर अनि ओरक बिना कारणते दुसरो लोकुरा हेरे हन्जुन आपुना बेरातुन पुकट हन्दिला हिन्तोर इन्जोर माक केन्जान्तोरोम।
अनि ओव लोहक लोहक वलिसुन दुसरोना चाहळिंग वळकसुन आळसि बनेमान्तांग अनि अचोने आयो ते अनुचित पोल्लोतुन पकाय वळकसोरिन बिना जरुरते दुसरो बुतो केवाल लोकुरा नडुम दान्ता।
अनि इद सुसमाचार साटि नना कुकरमिना लेहका साकळि करिहसुन दुःख सहेमान्तोनान, मति परमेस्वरना पोल्लो फयलेकियान साटि बोरे मानेय रोके कियापरोर।
निमाट परमेस्वरना मुने येताना योग्य बुतोंग कियानाता कारण दुःख सहेन कियाकिट ते धन्य मन्तोरिट। “लोकुरा वरहानातुन वरियमाट, अनि चिन्ताकेमाट।” मति मिया मन्दिगा मसिन प्रबु इन्जोर समजेमास आरादना किम्ट।
दुःख ताहाना परमेस्वरना इच्चा मन्ता ते ओद खराब बुतो किसुन आयो मति सोबाय बुतो किसुन दुःख ताहाना सोबाय मन्ता।