2-3 इंदके मीवा पडाना पिस्वर हासि होत्ता आनि मीवा पूना पिस्वर किरिस्तुनतोनि पेनदा लोप्पो मक्किचि मंता. अदुनहाटीं मिमेट बूमिपोर्रोटा पोल्लेने आयो गानि स्वर्गमता पोल्लेने मनसु इर्रट.
गानि येसु पत्रुनहेके तिरियसि हूळसि, “अरे देय्यम, नावा मुन्नेटाल पेय्सि होन. निमे मनकालोरा तेल्विते वळ्कसंतिन, पेनदा विचारमते वळ्कसेक हिल्लिन. निमे नावाहाटीं उंदि आपत आंदिन.” इंचि इत्तोर.
मिमेट बूमिपोर्रो दनम जमा कीते अदुन सेदेल तिंचि, सिलुम पीसि नासडेम आंता आनि दोंगाल्क दोसकुंचि ओंतुर. अदुनहाटीं ई बूमिते दनम जमा कियमट.
पजा येसु ओरतोनि, “बेस जेगर्ता मंचि, अन्नि लालचकुनाल मीवद मिमेटे लक्कु मंटु! बारित्ते मनकना पिस्वर वेल्लेन आस्ति मत्तेन बेस मनंता इंचि इनकुन्मट,” इंचि इत्तोर.
अदुनहाटीं ओक्कला मिमेट दुनियाते संपलिच्ता दनमतगा विस्वासमलायक हिलाकोंटे, पेन दाना राज्येमता निजम दनमतुन मीवा कय्दे बल्हा हिय्यार?
मिमेट किरिस्तुनतोनि जीवाते तेदसि मंतिट, किरिस्तु स्वर्गमते पेनदा तिना बाजुंक उदसि मंतोर, अय्ते अगाटा पोल्लेन दोर्किच्कुनना कोसिस कीम्टु.
अदुनहाटीं बूमि पोर्रोटव मना कराब गुनाल्क इत्ते बोगमतनम, कराब विचाराल्क, जोसते मनमळ, इंकावरोनद आसे पडमळ, आस्ति कियमळ इद अय्ते बोम्मांक मोळ्कता लेक्कातेन वांता. इव अन्निन हव्किस पोहाट.