یوحنایِ مکاشفه 1:17 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی17 وَختی وه ره بَدیمه، مِردهِ واری وه لینگائه روب رو دَکِتِمه. ولی وه شه راسِ دَسِ مِ سَر بییِشته و بااوته: «نَتِرس، اَوِّل و آخِر مِنِمه؛ Faic an caibideilگیله ماز17 وَختی اونه بَدییَم ایتا مُرده یه مِثان اونه لِنگِ پِیش بَکِتَم. وَلی اون، خودشه راسِ دَسِ می سَر بَنَه و باَگوته: «نَتِرس، اوَّل و آخَر مَنَم؛ Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی17 وختی وِرِه بَئیمِه هِتی مِردِه ای تَرا وی لینگی پِش دیم بَخاردِمِه. ولی وی، شی راسِ دَسِ می سَر بِشتِه و بُتِه: «نَتِرس، اوَّل و آخر مِنمِه؛ Faic an caibideil |