مَرقُس 4:6 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی6 ولی وَختی خِرشید دَر بییَمو، بَسوتِنه و چوون بِنه نَوِسه بینه خِشک بَینه. Faic an caibideilگیله ماز6 وَلی وَختی آفتو دَر بوما، بَسوتَن و چون بَنِه نِداشتَن خُشک هَبان. Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی6 ولی وختی خِرشید دَر بیمو، بَسوتِنِه و چون بِنِه نَوِس وِنِه خِشک هایتِنِه. Faic an caibideil |
وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه.