مَرقُس 4:19 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی19 ولی چوون وِشونِ دِل، دِنیا ره دَوِسه و وِشونِ چِش، مال و مَنالِ دِمبال دَره و چیائه دییهِ هَوِسِ شه دِلِ دِله دارنِنه، اینانه که خِدائه کِلامِ خَفه کانده و کِلامِ بار نیارنه. Faic an caibideilگیله ماز19 وَلی چون اوشان دُنیا رِه دِل دَبِسَّن و اوشانه چِشم مال و مَنالِ دُمّال دَرِه و چیزای دیگَرِ هَوَسِ خودِشانِ دِلِ میَن دارَن، ایشان خدای کلامِ خَفِه کانه و کلام بار نیارنِه. Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی19 ولی چون وِشونی دِل دِنیارِه دَوَسِّه و وِشونی چِش مال و مَنالی دِمال دَرِه و چیای دییَری هَوَسِ شی دِلی دِلِه دارِنِه، هَینِنِه گه خِدایی کلامِ خَفِه کِنِّه و کلام بار نیارنِه. Faic an caibideil |
وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه.