مَرقُس 11:20 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی20 زودِ صِواحی، راهِ دِله، اون اَنجیلِ دارِ بَدینه که بِنهِ جِم خِشک بَییه بییه. Faic an caibideilگیله ماز20 صُبِ سَر، راهِ دِلِه، اون اَنجیل دارِ بَدییَن که بَنِه جی خُشک هَبا با. Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی20 صِبِ دَم، راهی دِلِه، هون اَنجیل دارِ بَئینِه گه بِنِه ای جا خِشک بَوِه وِه. Faic an caibideil |
وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه.