اِنجیلِ مَتّی 24:49 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی49 و شه هَمکارونِ آزار اَذیَّت هاکانه و عَیاشونِ هِمراه بَخُره و بَنوشه Faic an caibideilگیله ماز49 وَ خودشه هَمکارانِ اَذیَت و آزار هَکونه و عَیاشانِ هَمرَه، بُخارِه و نوش هَکونه، Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی49 و شی هَمکارِنِه اَذیَت و آزار هاکِنِه و عیاشِنی هَمرا بَخارِه و نوش هاکِنِه، Faic an caibideil |
وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه.