یهودائه نامه 1:12 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی12 وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه. Faic an caibideilگیله ماز12 ایشان خَطَرناکِ صخره های دریائی هیسَن، بدونِ هیچ ترسِی شیمی پُر مُحبتِ مهمانی های دِلهِ شیمی هَمرَه خارنِن و نوش کانَن، گالِشانی هیسَن که فقط خودِشانِه فِکر دَرِن؛ ایتا بی وارشِ اَبرانِ مِثانَن که وا اوشانه بَرنهِ، وَ پائیزی بی میوه دارَن که دو دفه بَمِردِن و بَنِه یه جی بَکِنّدِه هَبان. Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی12 وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمِه پِر مِحبتِ مهمونی هایی دِلِه شِمِه هَمرا خارِنِه و نوش کِنِنِه ولی هِتی هون کِری تَرانِه گه اُرِه جِر وَرِنِه و نِشِنِه اونانِ بَئيَن، وِشون چَپونِنی هَسِّنِه گه فقط شی فِکرِنِه؛ هِتی بی وارشِ اَبرایی تَرانِه گه وا اونانِه وَرنِه، و وِشون آخرِ پَئیزی بی میوه دارِنِه گه دِ کَش بَمِردِنِه و بِنِه ای جا بَکِنی بَوِنِه. Faic an caibideil |