نامِه مَسیحینی عبرانی نِژادی سِه 4:3 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی3 چوون اِما که ایمون بیاردیمی، اون آسایشِ دِله شومبی. هَمون طی که خِدا، مزمورِ کِتابِ دِله بااوته: «پَس شه غیظِ دِله قَسِم بَخوردِمه وِشون مِ آسایشِ دِله نِنِّنه،» هر چَن، وه کارا دِنیائه خَلق هاکاردِنِ مووقه، تِموم بَییه بییه؛ Faic an caibideilگیله ماز3 چون اَما که ایمان بیاردِیم، اون آسایشِ دِلِه شونیم. هَمونجور که خُدا مَزمورِ کِتابِ دِلهِ باَگوته: «پَس می غیظ دِلهِ قَسَم بُخاردَم اوشان می آسایشِ دِلِه نییَنِن،» هر چَن، اونه کاران دُنیایِ خلق هَکُردَنِ موقِه، تَمام هَبا با؛ Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی3 چون اَما گه ایمون بیاردِمی، هون آسایشی دِلِه شومی. هَمونجور گه خِدا مزموری کیتابی دِلِه بُتِه: «پَس شی غیظی دِلِه قَسَم بَخاردِمِه وِشون می آسایشی دِلِه نیئنِنِه،» هر چَن، وی کارا دِنیایی خلق هاکِردنی موقِه، تُوم بَوِه وِه؛ Faic an caibideil |