کولُسیان 2:7 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی7 وه دِله بِنه دَوِندین و رشد هاکانین، و ایمونِ دِله پابرجا بوئین و هَمون طی که یاد بَییتینی، شِکر هاکاردِنِ جِم پِر بوئین. Faic an caibideilگیله ماز7 اونه دِلهِ بَنِه دَبِدین و رشد هَکُنید، و ایمان دِلِه پابرجا هَبین، هَمونجور که یاد بِیتین، شُکر هَکُردَنِ جی پُر هَبین. Faic an caibideilکتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی7 وی دِلِه بِنِه دَوِنین و رشد هاکِنین، و ایمونی دِلِه پابرجا ووئین، و هَمونجور گه یاد بَیتِنی، شِکر هاکِردنی جا پِر ووئین. Faic an caibideil |
وِشون بدونِ هیچ ترسی شِمه پِر مِحَبَّتِ مهمونی هائه دِله شِمه هِمراه خارنِنه و نوش کاندِنه ولی اون صخرهِ وارینه که اوه ره جِر وَرنه و نَبونه اونا ره بَدی؛ وِشون چَپونونی هَسِنه که فِقَط شه فکرِنه؛ بی وارشِ اَبرایی وارینه که وا اونا ره وَرنه و وِشون آخِرِ پاییزِ بی میوه دارنِنه که دِ کَش بَمِردِنه و بِنهِ جِم بَکِندی بَینه.