16 هَمِش خِشال بوئین؛
16 هَمَش خوشحال هَبین؛
16 هَمِش خِشال ووئین؛
خِشال بوئین و خَله شادی هاکانین، چوون آسِمونِ دِله شِمه اَجر زیادِ، چوون پِیغَمبِرونی که شِمه جِم قبلتر دَیینه ره هَم همین طی ظِلم رِسِندینه.
ولی اینِ وِسه خِشالی نَکِنین که پلیدِ اِرواح شِمه جِم اِطاعت کاندنه، بلکه اینِ وِسه خِشال بوئین که شِمه اِسم آسمونِ دِله بَنوِشته بَییه.»
پَس بااوتِنه: «آقا؛ هَمِش این نونِ اِما ره هاده.»
امیدِ دِله خِشال بوئین، مصیبت هائه دِله صَبور بوئین و هَمِش دِعا هاکانین.
اَمه هِمراه غَم دارونِ واری رِفتار بونه، با این حال هَمِش خِشالیمی؛ اَمه هِمراه فَقیرونِ واری رِفتار بونه، با این حال خَیلیا ره پولدار کامبی؛ اَمه هِمراه جوری رِفتار بونه که اِنگاری هیچی نِدارمی، با این حال همه چیِ صاحِبیمی.
هَمش خِداوندِ دِله خِشال بوئین؛ اَی هم گامبه: خِشال بوئین.